Pacjent

[Gość]

Leżę do łóżka kajdanem przykuty
Łeb mój od wiary rozpruty
W odbycie robali horda
Zza krat się śmieje twa morda

Twoja normalność, powiadasz,
To owoc, który nie spadnie.
Ja widzę, jak z nim spadasz
I toniesz w ziemi przesadnie.

Znikasz dobrze że uciekłeś
Oczy me patrzą w żarówkę miło
Wspominają dokładnie jak bladłeś
Gdy serce twe w mej dłoni żyło
Lepiej mu od teraz się biło

Ręce nieposłusznie czyste
Umysł siedzący wspólnie na pięści
Marzą aby choć po części
Wetrzeć nóż w masło pod pyskiem

Gdzież ci moi przyjaciele?
Gdzież to ma rodzina?
Teraz dzieli nas tak wiele:
Wyście lwami, ja gadzina.

Nie ma jeść, nie ma pić.
Nic w chorobie nie pomoże.
Pozostaje tylko bić
I wypłynąć wrakiem w morze.

Narzeczona Samotność -
Ileż ona przecierpi...
Godzić w jej płuco wolność?
Zatracić w niej godność?
Niczym matka - kocha, a cierpi.

Słońce w suficie zgasło
Zbliża się noc
Język wydłubuje masło
Potem śmierdzi koc

Zakrwawiam kciukiem ścianę
Przy domkniętych ślepiach
Budzę się, wycieram plamę
I wracam do życia w cieniach.

[bazyl_prost]

ponure i niesmaczne

[Gość]

Rozkosze szpitala psychiatrycznego ;)

[bazyl_prost]

nie , tam jest bardziej sterylnie

[Sebastian_Budny]

Ów utwór bardziej wygląda mi na ukazanie samotności w sposób krwawy, niż grozę połączoną z psychodelicznym podtekstem. Chociaż zależy jak na to spojrzeć, ostatnia strofa moim zdaniem mówi właśnie o samotności i tworzeniu poezji [u]"I wracam do życia w cieniach"[/u]. Nawiązując do całości, bardzo ciekawe rozbudowane metafory, całość spójnie złożona, rymy nie są zbyt skomplikowane ale nawet dobrze zlewają się z całością. Początek utworu pobudza wyobraźnię psychodelika, jednak w dalszej fazie czytania ta wyobraźnia się zmniejsza. Wiersz godny polecenia, jednak do perfekcji jeszcze troche ci brakuje. Pozdrawiam.

[Gość]

Dziękuję ;) to i tak dla mnie dużo, co Pan stwierdza. Samotność gra tu pierwsze skrzypce - przy jej nadmiarze człowiek "wariuje", co jednak nie oznacza, że nie może się "wyleczyć". Tutaj takim sposobem jest właśnie owa poezja.