Głos wewnętrzny. Nie list, raczej wiersz. Nie raczej, na pewno.

[A.StronoMka]

Piszę ten tekst z pobudek osobistych.
Muszę coś z siebie wypchnąć,
pozbyć się tego, jak prawdziwy cierpiący człowiek.
Czy artysta? Artyści podobno też tak mają.
Uwrażliwienie to czołowy problem naszych czasów.
Człowiek rozbudza swoje oczekiwania
względem drugiego człowieka
dowiadując się coraz więcej na jego temat.
Tyle jest dziś możliwości poznania.
Można dzwonić do siebie non stop.
Ewentualnie widywać się w przerwie na lunch.
Ale nigdy nie było jeszcze takiego udogodnienia,
aby móc być z sobą bez przerwy.
Z setkami ludzi. 24 godziny na dobę.
Nawet nie zdążysz uświadomić sobie,
że tego potrzebujesz.
Problem polega na tym,
że gdy zaspokoimy już swoje zapotrzebowanie
na nieprzerwane przebywanie we wzajemnym towarzystwie
- a, jak już powyżej wspomniałam,
z każdym i wszędzie
możesz skontaktować się o dowolnie wybranej porze.
Dziś już nawet nie wyłącza się internetu,
a co dopiero telefonu.
Więc, gdy już zaspokoi, każdy z nas z osobna
i wszyscy razem, tą potrzebę akceptacji
oraz towarzystwa,
zaczyna odczuwać bardziej wyrafinowaną potrzebę
tak zwanego "czegoś więcej",
żeby znajomość wspięła się na wyższe szczeble,
zaczęła rozgałęziać się, pączkować i rozsiewać,
by zbierać coraz nowe owoce,
jak coraz nowsze i bogatsze doświadczenia.
I właśnie wtedy okazuje się,
że tam już nic dalej powyżej nie ma.
Tylko zdziwienie, że tego kogoś innego głos gdzieś docierał,
że to nie była próżnia.
Bo, jeżeli nawet lubimy odbierać energię,
to nie każdy lubi dzielić się z nią oficjalnie,
raczej pokątnie.
Niektórzy ludzie wolą znajomość na niższym,
inni na wyższym poziomie.
I co zrobić z tak rozbudzoną wrażliwością?
A coś zrobić trzeba,
bo każdy powinien i może czuć się wyjątkowo.
Ja na przykład czuję się wyjątkowa w domu
i na swoim blogu.
Nawet gdy piąty dzień z rzędu jestem niewyspana
i nie chce mi się nawet zrobić sobie kawy.
Na nic więcej i tak nie mam siły.
A Wy?
(Nie piszę tu nic o złośliwości i złej woli,
bo ciągle chcę wierzyć w to,
że nie istnieją.
Chociaż zrozumiałam już jedno,
że przyjaźń istnieje
tylko w pamiętniczkach nastolatek.)

[A.StronoMka]

Jednocześnie przypominam, gdyby ktoś nie pamiętał, że to są moje spostrzeżenia, moja opowieść i mój utwór. A każdy utwór na tym forum (i nie tylko) podlega ochronie przewidzianej w prawie autorskim, również w zakresie inspiracji. Przypominam to, bo ostatnio odniosłam wrażenie, że ktoś próbował mi wmówić coś innego. A.

[makarios_]

głos wewnętrzny uwodzi
wmawia to co się wydaje
zwodzi choć się nie godzi
kreuje nawet ambaje

każe wewnętrznie cierpieć
rozczarowania paskudne
serdecznie także czerstwieć
albo udawać obłudnie

przewrażliwienie sprawia
nabrzmiałe oczekiwania
wyznać się je obawia
aż sprawią rozczarowania

poznawanie werbalne
udogadniane techniką
najczęściej jest banalne
i kończy się filipiką

Problem polega na tym,
że gdy zaspokoimy już
swoje zapotrzebowanie
na nieprzerwane przebywanie
we wzajemnym towarzystwie
pozostaje jeno cóż

akceptacji potrzeba
towarzystwa serdecznego
co bywa jak kubeba
dla dania apetycznego

nawyknąć się przydarza
do najlepszego jedzenia
podobnie do harfiarza
najpiękniejszego brzęczenia

gdy nic lepszego nie ma
to pustkę czujemy wtedy
czutą rękoma dwiema
doznanie nastaje biedy

miłować trza stosownie
zaprawdę samego siebie
bo wówczas polubownie
dogadujemy się w webie

nikt w drugiego nie wejdzie
aby tak samo odczuwać
gdy bratnią duszę znajdzie
przyjemnie mu ją poznawać


[color=blue]Uprzejmie informuję Czytelników, że z uwagi na nałożony na mnie i moją twórczość ban (w dn. 24.03.2013 r.), nie będę mógł się[/color] [color=red]nigdy[/color] [color=blue]wypowiedzieć pod tym utworem. Oto treść komunikatu pojawiającego się przy próbie zamieszczenia mojego utworu - jak widać moderator nie podał uzasadnienia, a właściwie to je usunął:[/color]

Zostal nalozony ban na to konto.

Ban wygasa za 99999997270 sekund.

Wiadomosc od moderatora:

















http://www.poezja.org/wiersz,71,142028.html

[A.StronoMka]

Stuprocentowa racja, jeden szuka w znajomości tego, a drugi owamtego, nie da się ukryć. Pracuj nad sobą, a może też odnajdziesz kiedyś swoją bratnią duszę. A.

[makarios_]

odnajduję co rusz

Dziękuję

(:)

[A.StronoMka]

Ach, w takim razie pomyliłam się w inerpretacji Twojego wiersza, trzeba było napisać po ludzku. Winszuję, A.

[Alicja_Wysocka]

No to sobie pogadałaś. Pytasz czy też tak mam?
Mam :)

Pozdrawiam :)

[A.StronoMka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tośmy, fakt:) A.

[A.StronoMka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Powiem Ci, Alicjo, że aż mi w gardle zaschło;) Jeśli tak mamy, to chyba dobrze? :)) A.