Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Oto mój pierwszy wiersz na tej stronie:
"Czarne-Białe"

Każda minuta, zdaje się być wiecznością
Tak długa w swym rodzaju, pokrywa się ciemnością
Rzuca cień na moje oczy, wkłada myśli zbyt szerokie
A potem, zostawia samemu, na kolejną minutę
W której, targam się ciszą - mym ślepym wzrokiem..
Każdy pusty list, wydaje się być przepełniony
Tak nikłymi wersami, coraz mniej zapełniony
Daje złudzenie czystości i słońca
A z myślami zostawia do końca..
Każdy oddech, zdaje się być czystym
Tak ściskający gardło, maluje się trucizną
Która wpędza w dół, snem wieczystym
A potem, zostawia samemu z własnymi myślami..

Każda minuta, tli się ognikiem miłości
Tak szeroka, lecz bez miejsca na przykrości
Rzuca światło na me oczy, i myśl zapląta miłością
A potem, splata nasze dłonie, na kolejną minutę
W której, nadchodzi jej koniec z przykrością
Każdy pusty list, nie zawiera zbędnych słów
Tak lekkich wersów.. tylko My!
Daje mi uczucie srebra
Które niepodzielne jest przez trzy!
Każdy oddech, zdaje się być tak błogim
Tak rozluźnia płuca, walczy z dymem złowrogim
Który wpędza w dół, lecz zakopałem go
A potem, powtarzam w głowie razy sto..
Czarne - białe..

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97Patrzysz życzliwym okiem, dziękuję :) Czuję i widzę :)
    • @Berenika97 Duszko, jak ja lubię Twoje "gadulstwo" pod wierszami - jest zawsze na temat, zawsze do rzeczy, układne jak bukiety. Przykładasz się prawdziwie  poetyckim sercem, dziękuję :)
    • @Toyer Bóg pokarał świat Adamem – mężczyzną, co milczał, gdy Ewa wyciągała dłoń, nie pytał, nie wątpił, nie czuł nawet winy, posłuszny jak cień, bezmyślny jak manekin. To nie jabłko zgubiło nam Eden, lecz brak słów, gdy trzeba było mówić. Adam stał się niemą, potulną figurą, świadkiem, nie uczestnikiem w dramacie Bożym. Więc może to kara – nie za ciekawość, lecz za obojętność, bierność, za strach, za milczenie, gdy inni popełniają błędy, za życie, w którym sami siebie wyrzekamy .
    • @Alicja_Wysocka Wszystko już zostało powiedziane wcześniej. Twój wiersz o naturze tworzenia jest genialny. Cierpienie może stać się siłą napędową dla sztuki a paradoksalnie - szczęście można znaleźć w samym trudzie tworzenia. Podoba mi się opis tworzenia. Surowcem nie jest nic pięknego ani solidnego - lecz"porwane pajęczyny" - coś ulotnego i zniszczonego. A drugim składnikiem "tęsknota śródniebna" czyli wzniosła. I z tego klecisz (jak rzemieślnik) coś cudownego i to jest dar dla drugiej osoby. Ale puenta zaskakuje - to jest bardziej potrzebne twórcy. Może to terapia? No i opisuję Ci Twój wiersz, muszę chyba z tym skończyć, bo moje "gadulstwo" już mnie samą denerwuje. Ale czytając piękny wiersz czy tekst nie mogę się powstrzymać. :) A Twój jest rewelacyjny! :)
    • @Alicja_WysockaMoże Ty nie wiesz, czy "pięknie", ale ja wiem, że "pięknie". I nie chowaj się, tylko pisz i eksperymentuj, bo świetnie Ci to wychodzi. Pozdrawiam. :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...