Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

zabiorę ciebie w podróż niezwykłą niecodzienną
gdzie myśli cichych modrych nie dotknie zła bezsenność
a marzeń tych najskrytszych daję ci święte słowo
podstępny wąż nie zniszczy sczezł ze zmiażdżoną głową
drogą pośród kolorów gdzie chowa się zwyczajność
lecz mimo wszystko w podróż w podróż sentymentalną

rozcięłaś wrzaskiem przestrzeń choć były fochy zgrzyty
na przekór wszystkim jesteś a ja już byłem przy tym
widziałem czułe słowa jak umierały w krzyku
ginęło gdzieś w przestworzach kwilące mamo przytul
a potrzeb niemowlaka przy wódce nic nie zliczy
i słońce się nie śmieje lecz płacze wraz z księżycem

przedszkole całe w sińcach bo strach mieszkaniem trzęsie
znów rany obmywają matczyne drżące ręce
gdy wraca zły to bije gdy dobry niech do licha
na mamie poleguje a potem cię dotyka
aż raz błysnęła wściekłość nóż zmienił wiele znaczeń
nie umiał nikt powiedzieć mamusi nie zobaczysz

wokoło chłód przedmiotów samotność łzawi oczy
ponury jest dom dziecka lecz zwrotem los zaskoczył
już przyszła jakaś para pogodna bardzo miła
na święta wzięli zaraz moc życzeń się ziściła
choć w szkole sypią szóstki talentem skrzy natura
zawistne szepty słyszysz żeś gorsza bo z bidula

dorastasz pełna wdzięku otwierasz życia strony
a pragnień świat dziewczęcych zamknięty niespełniony
marzyłaś o chłopaku co stworzy cichą przystań
lecz drań się napatoczył bezwzględnie wykorzystał
kompleksy zżarły myśli i o mnie nawet nie wiesz
wyśmiejesz tych co mówią że Jezus kocha ciebie

zaś ludzi nienawidzisz za wszystkie mroczne sprawy
uczynni pomagają za darmo pierwsze dragi
rytm chwil nieujarzmionych kolejne działki tworzą
pracujesz na ulicy by wstrzyknąć złudną błogość
chcesz zabić się z rozpaczy bo szatan zabrał wszystko
zdążyli udaremnić psycholog z egzorcystą

ten chłopak wyleczony dla ciebie miły czuły
psychiatryk dusze złączył nie mogłaś mu nie ulec
gdzieś praca się znalazła i wynajęty kącik
zatarła przeszłość pamięć żyjecie od początku
a miłość niczym róża kolejne chyli płatki
oboje pracujecie by wam się działo łatwiej

wracasz niczym wielbłąd przechodzisz na zielonym
pisk opon zgrzyt hamulców coś rzuca w lewą stronę
ten ból niesamowity urwany krzyk do nieba
cierpienie znika migiem mamę i mnie dostrzegasz
zakupy wyleciały i nikt ich nie pozbiera
z ostrym wyrzutem patrzysz dlaczego tu i teraz

nie wiem przed nami podróż niezwykła niecodzienna
gdzie myśli cichych modrych nie dotknie zła bezsenność
a marzeń tych najskrytszych daję ci święte słowo
podstępny wąż nie zniszczy sczezł ze zmiażdżoną głową
drogą pośród kolorów gdzie chowa się zwyczajność
lecz mimo wszystko w podróż w podróż sentymentalną

Opublikowano

Chciałam, przeczytałam, tak jak sobie życzyłeś, Jacku.
Nie wiem, za co miałbyś przepraszać! Przeczytałam od początku
do końca z zainteresowaniem. Nie za bardzo lubię "tasiemce", ten wydał mi się interesujacy, cała wielka saga!
Pozdrawiam
- baba

Opublikowano

po pierwsze, bardzo, ale to bardzo rozbawiłeś mnie tym wstępem, zapewne nie muszę tłumaczyć dlaczego.
po drugie, zaraz po rozpoczęciu czytania wiersza bardzo szybko spoważniałem.
historia tak wiarygodnie napisana, że sprawia wrażenie prawdziwej. samo życie i... bardzo dobry tekst. uwag nie mam.
pozdrawiam i do poczytania :)

Opublikowano

ten tasiemiec mnie nie zmęczył
tylko mocno zaciekawił
gdyż doceniam każdy wierszyk
z sentymentem napisany

Tylko szkoda Jacku, że miejsce akcji tego utworu to nie Polska,
U nas nikt nie daje pierwszej działki za darmo (!)
No, ale jeśli znasz i masz nr tel.. takich co dają, to pisz na priva!
:))))))
pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to Ty mnie rozbawiłeś
ponieważ mój też jest słusznej długośći wybacz nie miałem wyboru

rzeczywiście historia pisana przez życie
czasem zastanawiam się dlaczego jednych spotykają same nieszczęścia a innym dobrze się wiedzie (punkt widzenia ludzi)

dzięki pozdrawiam Jacek
Opublikowano

Długa ta Twoja opowieść, ale przeczytałam z zainteresowaniem jak beletrystykę. Zastanawiam się nad celowością napisania tego utworu. Jest strarannie dopracowany. Zgadza się ilośc zgłosek w każdym wersie i rym i nawet rytm.
Tylko brakuje mi tutaj poezji i emocji. Wiersz jest "opowiedziany" beznamiętnie jak sprawozdanie z cudzego smutnego życia. Nic nie wynika z tej opowieści, oprócz goryczy i żalu ,że są też i takie życia. Smutne i przegrane juz na starcie.
Tym niemniej podziwiam konsekwencję i trud włożony w napisanie tej opowieści!
Pozdrawiam
Lilka

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


jeśli przeczytałaś z zainteresowaniem to już pewien sukces.
Dziwię się, że nie widzisz celu porusza mnóstwo współczesnych problemów ale czy gorycz i żal sa tu najistotniejsze. Dzięki za docenienie "trudu tej opowieści"

pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


jeśli przeczytałaś z zainteresowaniem to już pewien sukces.
Dziwię się, że nie widzisz celu porusza mnóstwo współczesnych problemów ale czy gorycz i żal sa tu najistotniejsze. Dzięki za docenienie "trudu tej opowieści"

pozdrawiam

Może wyraziłam się mało precyzyjnie...
Chodzi mi nie o celwość pisania o problemach współczenych, tylko o ujęcie ich w formę wiersza. Tak jak napisałam wcześniej...brakuje mi w tej opowieści emocji, które przeważnie towarzyszą poezji.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ten wiersz nie daje żadnej alternatywy
Peel domyślny - anioł stróż, który robi przegląd nie jest otępiały - on taki być musi pokazać to co jest najistotniejsze, człowieka upodlonego upadającego a jednak w konsekwencji stale walczącego o siebie w grucie rzeczy człowieka dobrego.
Zabranego w momencie kiedy wszystko się ma się dobrze układać. My nie znamy dalszych losów. Nawet sam peel domyślny ne wie. A ponoć zabierani jesteśmy w momencie dla nas najkorzystniejszym.

pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


proponuje czytać teksty z e zrozumieniem
- jak anioł stóż ma Ciebie pilnować skoro masz wolną wolę i tak zrobisz co chcesz
- czy tu jest gdzieś kara boska
- pokazałem to co istotne
- o co idzie z kolejnością to retrospekcja dziejąca się w tym samym czasie
- dzisiejsze prawo ustanowili ludzie uczeni w piśmie a nie Bóg
a poza tym dobra stal musi być hartowana (dzieje Józefa czy Mojżesza)

pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenice, autorce wiersza "Malarz i ona"   Paweł kończył portret młodej kobiety. Malował go już ponad tydzień. Robił to, jak zwykle, na zamówienie. Portret, który miał być urodzinowym prezentem, zamówił mąż kobiety, starszy od niej, zamożny dyrektor fi lii zagranicznego banku. Pomimo komercyjnego charakteru zamówienia, Paweł wkładał wszystkie swoje umiejętności w to, aby końcowy efekt stał się arcydziełem malarskiej sztuki. Siedząca przed nim kobieta była ładna, miała inteligentną, pociągłą twarz. Zgodnie z sugestią malarza pozowała do portretu sama, zamiast, jak czyni to wiele innych osób, zwyczajnie przynieść swoje zdjęcie. W trakcie pracy poznawali się coraz lepiej. Przez kilka dni siedzenia przed malarzem kobieta mówiła o sobie, o swoim życiu prywatnym, pracy, mężu. Każdego dnia, po kilkugodzinnym pozowaniu oglądała postępy w pracy artysty. Nie wyrażała przy tym żadnych uwag. Umawiali się na dzień następny i żegnali. Tego dnia wszystko potoczyło się zupełnie inaczej. Kobieta stanęła za sztalugami, spojrzała na niegotowy jeszcze portret i wpatrywała się w niego przez chwilę. – Musisz coś zmienić – powiedziała do malarza. – Portret jeszcze nie jest skończony – odparł. – Nie o to chodzi. Jestem inna, niż mnie namalowałeś. – To znaczy…? Kobieta spojrzała na Pawła. – Jak mnie malujesz, musisz wiedzieć, że myślę tylko o jednym. – O czym? – Że chcę się z tobą kochać. Kobieta zbliżyła się do mężczyzny i pocałowała go w usta. Objęła go, a następnie rozpięła górny guzik koszuli, a potem następny i jeszcze jeden. Po chwili znaleźli się na kanapie, a Paweł, patrząc na twarz leżącej i uśmiechającej się do niego kobiety, mógł dojść do wniosku, że malowany portret istotnie nie oddaje tego, kim jest w rzeczywistości. Kilka dni później oddawał ukończony portret kobiety jej mężowi. Miał mieszane uczucia. Żaden malowany obraz nie był nawet w części tak udany, jak właśnie ten. Najbardziej podobał mu się sam, lekko widoczny, uśmiech. Z każdego miejsca wydawał się inny. Odnosił wrażenie, że zarówno wzrok, jak i uśmiech skierowane są tylko do niego. Mąż patrzył na portret żony z uznaniem. Zamówione dzieło podobało mu się, tak jak podobała mu się jego kobieta. Malarz dobrze uchwycił wszystkie cechy zarówno fizjognomii, jak i charakteru malowanej osoby. Zadowolony wyjął z portfela umówioną kwotę i wręczył ją artyście. Ten zapakował gotowy obraz i przekazał go nowemu właścicielowi. Pawłowi nie było żal oddawać swojego najbardziej udanego dzieła. Wiedział, że będzie jeszcze nie raz je widzieć, podobnie jak jego właścicielkę.   /Gwałt w Nowym Jorku i inne opowiadania/
    • Ciekawy temat malarza i malowanej kobiety. Subtelny dialog emocji, bo obraz to nie tylko ciało, ale próba sięgnięcia głębiej. Napisałem króciutkie opowiadanko "Lisa", dokładnie o tym, ale takie męskim okiem, z większa dawką erotyzmu, zresztą znasz mój styl:). Pozdrowionka 
    • @iwonaromaNo nic innego, prócz uśmiechu,  a głuptasku mnie rozczuliło :)
    • @Berenika97  Namalowałaś ciszę, w której widać myśl i zapach - delikatne, prawdziwe, wymykające się ramie :)
    • To wszystko jest mniej skomplikowane niż sie niektórym wydaje.  Warto szukać u źródła.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...