W metrze

[Martencja M]

zawstydzeni
siadamy obok siebie,
unikając kontaktu

wlepiony wzrok
w buty współpasażera
jest jedynym wyjściem
z tej krępującej sytuacji

jedziemy
nie słysząc
serca
wołającego o bliskość

zapewne winny jest temu
cichy akompaniament
żebrzącego grajka

o wreszcie moja stacja

skostniała wychodzę
zostawiając za sobą
codzienny widok
odosobnienia

[Martencja M]

Jaka miła niespodzianka!

Jest to oryginał, który znajdował się w Warsztatach. Wiersz ten z pomocą życzliwych poetów (którym dziękuję :) ) przeszedł znaczną metamorfozę i oto druga wersja po poprawkach:

" W metrze"

zawstydzeni
siadamy obok siebie
unikając kontaktu

wlepiony wzrok
w buty współpasażera
jest jedynym wyjściem
z tej krępującej sytuacji

ignorowanie
bezskutecznego wołania
o bliskość
staje się rutyną

słysząc nazwę swojej stacji
natychmiast budzimy się
z odrętwienia

pośpieszne złożenie gazety
nerwowy krok
ulga

wreszcie z dala
od tego skostniałego tłumu

[Martencja M]

Przyznam się, ze lubię ten moment, kiedy nagle pojawia się pewna osoba, która sprawia, że człowiek zaczyna po raz kolejny główkować nad nową formą swojego wiersza... :)

Pomyślę, co jeszcze można zrobić nie tylko z grajkiem... :)

Dziękuję za Twój komentarz.
Pozdrawiam

Martencja

[pan_ktotam]

klimatycznie klimatyczne momentami ;)


/ktotam