Miniatury

[adolf]

I
Delikatnymi opuszkami kropel deszcz czyta z naszych okien samotność
szarość ścian, wyblakłw tynki, smętną prozę ery konsumpcji
Może to dobrze ze jest niewidomy? lecz chłód jest dla niego niezwykle sugestywny
płaskość szkła - naszych oczu, nie-głębi, jak wzrok meduzy zamienia go
w ciało stałe - białą lodową rzeźbę, zaklęty w biały las nie-wyrażenia
czeka aż światło zabierze go z powrotem w Serce

II
Łąka pamięta już coraz bardziej przez mgłę
trawę, źdźbła, kwiaty, pasikoniki
łagodnie zdyspergowany w powietrzu alzheimer
zabiera jej osobowość
Tak samo i my żyjąc, z każdym dniem zapominamy
o sobie coraz bardziej, tak mocno, że pewnego dnia
po prostu nas już nie ma --
kamiennym stukotem stenogramy grobów
coś próbują sobie przypomnieć