święte banały

[Marek Hipnotyzer]

stopa na bolesnej krawędzi rozdzielenia
sztuczne światło odbite od śniegu
ciepło-sercowy nastrój jak święta
mogę nie myśleć, nie myśleć...

otwarte szeroko oczy nie-dziecka
zmarszczonej, bladej żony śmierci
bo nagrobki wyrastają z ziemi
słowa płyną z odchłani...

stoisz na progu, zziębnięta
wiatr porwał Ci parasol
tupiesz tupaniem dziecka
płaczesz, żałośnie, na sucho

myśl wraca do konającego psa
wiedział najwięcej o naszych duszach
biegnie i leni się tak ciepło
zdrowy, beztroski, cały
mów mi wciąż na nowo
nasze święte banały.

[vice]

rytm fajny ale jak dla mnie ( moze zbyt krótko czytałem ) nic więcej. a to dlatego ze tu jest przerost formy nad treścią. właśnie rytmu zamiast tego czegoś. są fajne rekwizyty które trzeba użyć. uważam że to jeden z tych które nie były zbyt długo zapracowane u autora a powinien. chyba jednak chodzi tylko o to ze nie lubię takiego machinalnie pretensjonalnego języka. pozdrawiam

[Piotr Sanocki]

Proponuję poprawienie formy, autor wybrał klasyczną, niech więc zadba o nią. Jednak całkiem dobrze trzyma się tematu. Pozostaje nierozwiązana sprawa techniczna...

Pozdrawiam serdecznie