Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

łez sole miła odłóż dziś
dwie garście wspomnień rzewnych
podaruj sobie świeże sny
uśmiechów co dnia pewnych

na stopy lepsze myśli wdziej
by mogły w świat prowadzić
gdzieś między ból kałużę łez
cóż mogę więcej radzić

gdy już obierzesz nowy trakt
lecz stwierdzisz że zbyt ślisko
ja będę tuż za tobą stał
myślami ciągle blisko

nie patrz za siebie poczuj mnie
nie próbuj schodzić z drogi
trzos łzawych soli odrzuć precz
lub wysyp je pod nogi

goryczy twoich stłukę dzban
przegonię wszystkie smutki
żeby nie było dłużej tak
bo życie jest zbyt krótkie







Opublikowano

Schlebiasz mi Izo.Tak naprawdę to zupełnie nie znam się na poezjii.
Do napisania powyższego zainspirowała mnie bardzo smutna kobieta.Pisząca na portalu literackim.Pisze takie "smutaski"że serce ściska.Pomyślałem sobie napisze coś ku pokrzepieniu ducha.
Jak się spodobał to może pomogę choć troszkę ugasić ból.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Trzos jest synonimem woreczka jeśli go uznajesz za staroświecki

Nowoczesna poezja to dopiero czeski film. Aczkolwiek moja tolerancja
nie popycha mnie do jej nieuznawania jako przejawu twórczości literackiej.
Pozdrawiam w Nowym Roku życząc miłosiernego postrzegania środków stylistycznych.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wiersz rzeczywiście aż prosi, "nie płacz proszę".
Taki troszkę pamiętnikowy, ale treść zgodna z tytułem, rytmiczny jest i..
pocieszający, chyba o to Autorowi chodziło.
Niepotrzebna powtórka, odległa od siebie, ale kłuje w ucho.
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97Patrzysz życzliwym okiem, dziękuję :) Czuję i widzę :)
    • @Berenika97 Duszko, jak ja lubię Twoje "gadulstwo" pod wierszami - jest zawsze na temat, zawsze do rzeczy, układne jak bukiety. Przykładasz się prawdziwie  poetyckim sercem, dziękuję :)
    • @Toyer Bóg pokarał świat Adamem – mężczyzną, co milczał, gdy Ewa wyciągała dłoń, nie pytał, nie wątpił, nie czuł nawet winy, posłuszny jak cień, bezmyślny jak manekin. To nie jabłko zgubiło nam Eden, lecz brak słów, gdy trzeba było mówić. Adam stał się niemą, potulną figurą, świadkiem, nie uczestnikiem w dramacie Bożym. Więc może to kara – nie za ciekawość, lecz za obojętność, bierność, za strach, za milczenie, gdy inni popełniają błędy, za życie, w którym sami siebie wyrzekamy .
    • @Alicja_Wysocka Wszystko już zostało powiedziane wcześniej. Twój wiersz o naturze tworzenia jest genialny. Cierpienie może stać się siłą napędową dla sztuki a paradoksalnie - szczęście można znaleźć w samym trudzie tworzenia. Podoba mi się opis tworzenia. Surowcem nie jest nic pięknego ani solidnego - lecz"porwane pajęczyny" - coś ulotnego i zniszczonego. A drugim składnikiem "tęsknota śródniebna" czyli wzniosła. I z tego klecisz (jak rzemieślnik) coś cudownego i to jest dar dla drugiej osoby. Ale puenta zaskakuje - to jest bardziej potrzebne twórcy. Może to terapia? No i opisuję Ci Twój wiersz, muszę chyba z tym skończyć, bo moje "gadulstwo" już mnie samą denerwuje. Ale czytając piękny wiersz czy tekst nie mogę się powstrzymać. :) A Twój jest rewelacyjny! :)
    • @Alicja_WysockaMoże Ty nie wiesz, czy "pięknie", ale ja wiem, że "pięknie". I nie chowaj się, tylko pisz i eksperymentuj, bo świetnie Ci to wychodzi. Pozdrawiam. :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...