...[...]...

[Krzysztof_Gromadzki]

Pierwszy zabójca
Ostatni wyrzut sumienia
Twardość czerstwego chleba
Pogryzanego zepsutymi zębami
Ostra długa i cienka krawędź
Skradziona na błyszczącym nożu
Zapach zaciskanej pięści
Klęcznik myśli i ciała
Rzeźbiarz moich kolan
Zło zamienia na Niego
Serca nieczułych ludzi
Choć kiedyś chciało
By On stał się chlebem
Zło które jest we mnie - nie w Nim
A On - nie chce nadawać mu imienia
Wolę żeby pozostał samym sobą
On kąpie się w deszczu i wącha kwiaty
Ja już tego zapomniałem
Nauczyłem mu się mu zazdrościć
Nauczyłem się być gorszy od Niego
Spałem
Nie czytałem gwiazd
On pisał wiersze
On - mój przyjaciel
Wyrwany z tłustej czarnej i wilgotnej ziemi
Kościstą samotnością
Mojej lodowatej dłoni
Na ból i cierpienie
Na drogę i kroki
Na pocieszenie wielkiego ucisku
Skoro ludzie mnie nie chcieli
On - bardziej ludzki od ludzi
Przygarnął mnie
Byłem samotny
I będę w Nim trwał
A On we mnie
Nie może mi nic powiedzieć
Nie musi
On pośrednik miedzy mną
A Bogiem
On - mój przyjaciel
Po którym kroczę bosymi stopami
Jak po kwiecistym dywanie
On - mój przyjaciel
Wyjątek od reguły
On - mój przyjaciel
Kamień