Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Czemuż demokracja trwa
Aż do dzisiejszego dnia
Skoro na się wydała
Skazujące wyroki?

Chyba tak jest dlatego
By oszukać biednego
Dać mu złudną nadzieję
Że może decydować

Więc ulega złym rządom
Fałszywym poglądom
I sianej propagandzie
Dokonując wyboru

Idzie tam gdzie zawieje
Chociaż burza i leje
Udręczony i ślepy
Prosty człowiek z nadzieją.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jeśli coś jest nie całkiem dobre a nawet złe
to samo przez się skazuje się na wyrok - skazujący
a takąż jest (dzisiejsza) demokracja według mnie -
ślepą, niesprawiedliwą i z góry nam narzuconą,
i nawet wbrew prawom demokratycznym.
Gdyśmy się stali pseudo wolni,
czy przeprowadzono referendum
i się nas zapytano jaki chcemy mieć rząd i ustrój?

Czy chcesz aby tobą rządził; diabeł, szatan czy Belzebub?
Gdy już wybierzesz to nie narzekaj
boś Ty dokonał tego wyboru )).

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jeśli słyszę że demokracja jest najlepszym ustrojem jaki wymyślono
to mnie krew zalewa, więc napiszę - każdy inny ustrój
jest lepszy od demokracji, pod warunkiem że;
ten kto będzie posiadał władzę i będzie rządził, będzie rządził sprawiedliwie.
Powiadam Ci demokracja sprawiedliwości nie zapewnia
gdyż znajdę się; oszuści, złodzieje, przestępcy i podżegacze
którzy filozofa otrują, sprawiedliwego ukrzyżują a przestępce uwolnią,
i to wszystko zgodnie z prawami demokracji.
Czy uważasz że większość ma zawsze rację?


Ja tylko napisałem że demokracja została nam narzucona, wbrew zasadom demokracji.
Nie można powierzać ślepemu losowi wyboru władzy która ma nami rządzić.

Poprzedni ustrój nie był gorszy od dzisiejszego, to ludzie mający wówczas władzę źle rządzili.
Jeśli dzisiejsza władza dobrze rządzi, to poco się pozbyła i pozbywa majątku państwowego?
Przecież mogła nim dobrze zarządzać i by nam się lepiej żyło.
Jeśli nie potrafili dobrze zarządzać tymże majątkiem, to i nie potrafią dobrze rządzić.

Pozdrawiam.
Opublikowano

Podsumowanie
W tym co napisałem powyżej, chciałem tylko wykazać
że pogląd jakoby demokracja była najlepszym ustrojem jaki wymyślono
jest błędny, bo nigdy nie ma pewności że większość ma rację.
Nawet gdyby w dzisiejszej demokracji udało się wybrać rząd
który by rządził dobrze i sprawiedliwie to i tak za parę lat musi być zmieniony.
Poco poddawać wyrokom losu i zmieniać to co jest dobre i sprawiedliwe?
Najlepszy ustrój w jaki wierzę to; Królestwo Boże i rządy Chrystusowe.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ,,Ja Jestem Drogą,  Prawdą I Życiem,, J 14,6    gdziekolwiek idziemy  wybieramy drogę    GPS pomaga   nie zgubimy się w zdrowiu i szybko  dotrzemy do celu  potrafi jednak i ... wywieźć w pole  trzeba ufać z rozwagą    słowo Boże  nie wyprowadzi na manowce  możemy ufać bez granic    z Nim wstaje dla nas słońce    8.2025 andrew  Niedziela, dzień Pański    Pielgrzymka Myśliborska  Ok.200 osób. Najwięcej młodzieży,  potem starszych. Średnie pokolenie mało, pilnują chleba powszedniego . Ktoś musi. Chyba takie proporcje były zawsze.  
    • @Leszczym refren chyba najlepszy z tych dotychczasowych 
    • Czy będziesz jeszcze kiedyś wspominać o naszej wspólnej zabawie w podchody — które odnajdzie większą odwagę, które podejdzie do drugiej osoby?   Tak bardzo grzeczni, tak bardzo młodzi, tak nieśmiali, jak słońce za chmurką, z nadzieją ciągłą, że wyjdzie ponownie, i znowu oślepi, i znów oczy mrugną.   Czasami niebo chmurzyło się wieczność, a gwiazda, co świecić mi miała za oknem, zamiast znów wyjrzeć, zmierzała w ciemność, oślepiać innych swym blaskiem przelotnym.   Lecz jak daleko by nie uciekła, dnia kolejnego znów mnie witała, a będąc w jej blasku, czułem z nią jedność — była czymś więcej niż wodór i skała.
    • Wszystko jebło. Nie runęło – roztrzaskało się na milion kawałków, a ja zostałam w epicentrum chaosu, zalana ogniem własnej pustki, lodem, który wbija się w kości.   Cisza krzyczy. Każdy oddech wbija się w płuca jak tysiące ostrzy. Każda myśl, każde wspomnienie, każdy cień – rozrywa serce na kawałki, które nie chcą się już złożyć.   To była miłość. Cała, prawdziwa, dzika i pełna nadziei. Oddałam wszystko, co miałam, serce, które biło dla Ciebie, każdą cząstkę siebie, każdy uśmiech, każdą noc, każdy dzień.   A Ty odszedłeś. Nie było ostrzeżenia, nie było słowa. Tylko pustka, która zalała wszystko, co kiedyś miało sens. Świat stracił kolory, dotyk, smak – została tylko dziura, w której kiedyś mieszkała miłość.   Moje oczy patrzą w nicość, szukają ciebie w odbiciach, w cieniu, w każdej drobnej rzeczy. Dusza pali się od środka, rozrywa mnie chaos uczuć, które nie mają gdzie uciec.   Każdy ruch, każdy oddech, każdy dźwięk jest ciężarem, który miażdży ciało i serce. Wszystko, co kochałam, co dawało poczucie bezpieczeństwa, rozprysło się nagle, zostawiając tylko ból i tęsknotę.   Próbuję oddychać, próbuję iść dalej, ale pustka jest oceanem, który wlewa się do płuc, zalewa serce, kruszy każdy krok, ciągle przypomina, że to, co kochałam całym sercem, już nie wróci.   Wspomnienia wracają i szarpią mnie wciąż. Nie mogę ich odrzucić, nie mogę ich wymazać. Każdy uśmiech, każdy dotyk, każdy wspólny moment – wszystko wbija się we mnie i pali od środka.   Już wiem, że nic nie będzie takie samo. Nic nie wypełni pustki, która została po miłości, która była całym moim światem, która dawała sens i nadzieję, a teraz pozostaje tylko echo w sercu.   Ból we mnie nie jest cichy. Nie jest mały. Jest jak tsunami ognia i lodu, zalewające wszystko, co kochałam, co dawało choć cień poczucia bezpieczeństwa.   To nie mija. Jest we mnie w każdej komórce, w każdym oddechu, ciągle szarpie, pali, wypełnia chaos, ciągle przypomina, że wszystko, co kochałam całym sercem, roztrzaskało się w proch i pył.   I mimo że nic nie mogę zmienić, ciągle próbuję istnieć wśród ruin, ciągle próbuję znaleźć choćby ścieżkę, która pozwoli przetrwać kolejny oddech, bo nawet w tej pustce, ta miłość, choć utracona, wciąż mnie definiuje, wciąż mnie kształtuje, wciąż mnie boli.
    • tylko walizka terkocze mi znajomo w tym obcym mieście szczerbatymi frontami kpią nawet kamienice
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...