Refleksyjny sonet II

[Krystyna_B.]

Tyle dni nie zostawia dziś śladów w pamięci,
tyle godzin umknęło. Natrętna myśl szepcze
- zatrzymaj się, zajmujesz coraz mniejszą przestrzeń,
ubywa ciebie samej. Czy warto tak pędzić?

Wczoraj się nawarstwiło, a przyszłość niejasna,
oblepia wciąż codzienność, ogłuszają brednie;
może pora docenić każde zadziwienie,
nawet wstrząs, byle tylko za życia nie zasnąć,

by do kresu zachować zdolność odczuwania
i ożywczą ciekawość dla świata tajemnic.
A gdy zgnębią, dobiją brutalne realia,

otuchy doda piękno i jeden cud - pewny;
człowiek miewa docześnie zdolność odradzania,
upada i powstaje - by być sobie wiernym.

[Baba_Izba]

Podobają mi się te refleksje. Bardzo ładny wiersz.
Serdeczności
- baba