Odrzuceni przez miłość

[Stopex]

Odrzuceni przez miłość,
Zapomniani przez czas.
Idąc powolnym krokiem
Potrącając się o pędzących ludzi.
Zapodziani w świateł mozaice,
Chwytamy Boga za brodę.
Rozmawiamy ze sobą
Szepcząc niezrozumiałe frazesy,
Choć każdy z nas wie,
Co drugi ma na myśli.
Na wyschniętym polu zbieram kwiaty
Czując zapach wspomnień.
Więc chwyć moją dłoń i
Pocałuj mnie w końcu!
I tak wiem, że odejdziesz,
A ja będę machał moim sercem
Jak chusteczką, którą mi dałaś.
Twój pociąg życia ruszy w dal
I wzbiją się w powietrze
Miliony motyli o barwnych skrzydłach.
A ja wszystkie złapie,
Włożę do pustego słoika
I zabiorę je ze sobą
Aby Ci je pokazać.

[Gość]

Wiersz bardzo męczący, mnogość czasowników w ogóle nie nadaje dynamiki, czyta się dość ślamazarnie. Nic nowego w wyzyskiwaniu tematyki miłosnej, sporo oklepanych wątków (pociąg życia, niepotrzebne słowa, bullet time, metafora wyschniętych kwiatów czy zapach wspomnień) łączy się z mniej pospolitymi (machanie sercem jak chusteczką, łapanie motyli do słoika), lecz nie zwiększa to wartości pierwszych, raczej umniejsza poetyckość tych drugich.

--
Pozdrawiam
Michał Małysa
http://www.mojwierszownik.pl