Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Białobure metafory nie prowadzące do szkiełek porozrzucanych na jasnym , suchym piasku
Nikt nie będzie się zastanawiał
Nikt nie będzie myślał nad kolorami
Na szczęście nie muszę już próbować i udowadniać...

Jest kryształowy
Jak wino za 10 zł dla buma w pięknym parku
Kryształowy jak pałac i sztylet
Pośród dymów,oparów i odgłosów
Mocny , mocniejszy niż hegemonia
Stworzył swoją drużynę w zakonie U

Wytatuowana litera złotej podkowy na prawym ramieniu
Dawni oficerowie szczycili się tym na swoich plażach
bo wtedy nie było oni...było ja...
a póżniej ewentualnie MY...
Nie było oni...były tylko zera ciągnące się w nieskończony ciąg...

Odgłosy tuningowanych ścigaczy GSXR
Wpadnie w głębokie doły i późniejsze słońce
Jego blask nie był oślepiający
Tyle sprzeczności , tyle wody...
Na-Krul czekający ze swoimi szczypcami
Czarne koty siedzące na ogrzewanych przez słońce kamieniach,które pokrywaja szybkie kościste pająki

Zdołał je pokonać,nawet nie na chwilę...
Poczuł się silny...nie musiał jednak dalej grać o puchary, z których piło się mszalne wino
Na pewno coś poczuł, ale jak miał to opisać???
Był pewien , że coś poczuł...
Jak smierć...bez kosy

Poszukał spokoju połączonego z zielonymi uczuciami i oddziaływaniem
Kasztelani,królowie,Hrabiowie -O-O-O-O-O
Kim oni są?

Kryształowy świat zamknął w dłoni
i schował do wlasnego jasnego podziemia
Nie ma tam psów,węży ani stalowoczarnych kotów...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @viola arvensis Widzisz Wiola, Koleżanka Poetka Aniat mi właśnie uświadomiła, że ja mam coś takiego jak rozdźwięk karmy. To jest coś takiego, że masz już na karku bagaż 46 lat doświadczeń. Prawdziwa karma, o ile jest, może to świetnie opisywać. Ale jest też coś takiego, może być, jak karma wyobrażona przez samego siebie. I te dwie postacie karmy są, a w każdym razie z łatwością mogą być, nietożsame. Będąc takimi namawiają mnie do wspierania Twojej poezji. Co nie wiadomo, czy dobrze, czy źle wychodzi. I czy w ogóle dobrze, że ma miejsce, czy wręcz na odwrót. Twoje wiersze wychodzą nieco naprzeciw temu mojemu, prywatnemu rozdźwiękowi karmy właśnie. O ile oczywiście jest coś takiego. 
    • @violetta Tak, słodziak,

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      dziś za ciemno i zimno na zdjęcia...
    • @KOBIETA To wiersz ciepły, zarazem intymny. Jest zapisem pragnienia i ulgi, że ktoś jest obok. Czuję w nim miękkość nocy i to charakterystyczne zawieszenie między jawą a snem, kiedy bliskość drugiej osoby staje się najbezpieczniejszym miejscem na świecie. Wszystko to przemawia odpowiednio zarysowanym klimatem - przez zamknięte powieki, niepokój, który się koi w dotyku…
    • Strażnik latarni na wybrzeżu skalistym nocami krył się za głazem — przy brzegu falistym. One zaś, znudzone głębinami toni, bawiły się w na powierzchni wśród skrzeków kakafonii. Czasem błysnął tylko ich kieł lub oko, budząc dreszcz, co biegł wysoko. Czasem widać je było wyraźnie, w całości. Zamarzał wtedy i czas, i zamarzały kości!…   A pewnej nocy, gdy atrament rozlał się na krańcu kraju, latarnik bił się z myślami wszelkiego rodzaju. Syreny — jakby ku pomocy — odsłaniały, co tylko w ich mocy. On jednak wpatrywał się w odległe morze. Jak to: nie czekał na nie? Czekał na zorzę?  W westchnieniu z Ziemią i Niebem się pokłócił, a nazajutrz za głaz — już nie wrócił.   Strażnik latarni na wybrzeżu skalistym  nocami krył się za głazem — przy brzegu falistym. One zaś, znudzone głębinami toni, bawiły się na powierzchni wśród skrzeków kakafonii. A pewnej nocy, gdy statek rozbił się o skałę, popłynęły dalej — zgubie niosąc chwałę.                                                  
    • @Migrena To zapis chwili granicznej, spotkania, które jest uderzeniami, gdzie instynkt i strach są nierozdzielne i tworzą przestrzeń miasta wypełnioną anonimowym ale rozdygotanym tłumem. Ulica to miejsce ryzyka, ale też wolności, która jednak może ich przyłapać, ocenić, przerwać. I właśnie dlatego ta bliskość miasta jest tak intensywna. A erotyka staje się próbą wyrwania świata z chaosu na jedną sekundę dotyku. Stąd też to drżenie przestrzeni między pożądaniem a niepokojem.           
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...