Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Chodziliśmy gdzie by nie
a potem każdy szedł
w swoją stronę
czyli do swojego domu.
A nie zawsze tak było.

Ale co tu przywoływać
kiedy wcześniej czy później
staje na tym że ludziom
z ludźmi najlepiej
wolny czas spędzać.

I tylko wolny -
przecież w imię nowego
rodzaju wolnej miłości -
byleby się nie poświęcić
nie oddać więcej niż wypada.

Opublikowano

piegowata
Alina Służewska
szarak 42
Dziękuję za mniejsze czy większe zainteresowaniem się wierszem, któremu na pewno wiele brakuje do ideału. Ale też na pewno nie jest ideałem życie, gdzie nawet miłość staje się coraz bardziej wyrachowana/uzależniona, choćby sprowadzeniem się/jej do wolnego czasu. A przynajmniej takie mam wrażenie, czy(li) tak mi się widzi. I dużo by jeszcze mówić. Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jeżeli w moim wierszu są truizmy, to Twój komentarz jest truizmem do potęgi, zresztą jak i wszystko o czym piszesz, a do czego masz tylko same uprzedzenia, bądź o czym nawet nie masz bladego pojęcia. Wybacz, ale ja, żeby się Tobie podobać nie zniżę się do Twojego gustu krytycznego i poetyckiego, czyli do tego, co jest oderwane od rzeczywistości, ludzkiej rzeczywistości. Pozdrawiam
Opublikowano

Pierwszy wers jakoś dziwnie brzmi dalej już się czyta dobrze. Pan Andrzej znowu lewą nogą pewnie wstał;-) Poz.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • białe chmury  rozkołysane w niedopowiedzeniach  letniej pieśni   drobniutkie  kropelki na twarzy wrastają w nas słodyczą   ciemnoczerwonym rumieńcem jabłoni spartan w gęstniejącej koperkowej mgle    uspokajasz  szeptem motyla szum wiatru   jesień  z zawiązanymi oczami wierszem   i w zmechaconym  metaforami    swetrze  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Migrena Pięknie i wzruszająco.
    • Lato rozdarło się jak zardzewiała flaga. Nad morzem tańczyliśmy boso, piasek wbijał się w skórę jak tysiące igieł, czasem jak krwawiące ostrza. Twoje włosy były czarnym grzmotem wiatru, solą, co paliła w gardle jak rana. Kochałem cię jak pustynia ulewę, jak rekin krew, jak burza grzmot. Bez wahania. Bez litości. Do bólu. Aż woda stawała się winem, a słońce rozsadzało horyzont jak granat. Twoje ciało było oceanem, bez dna, bez brzegu, gdzie tonąłem i rodziłem się na nowo, w szepcie szaleństwa i przypływach ognia. Każdy dotyk jak rozcięcie, każdy pocałunek jak krzyk i krew w serce. A jednak pragnąłem więcej. Zawsze więcej. Bez końca więcej. Ale przyszła jesień – rdzawa, gnijąca, cicha jak dłoń trupa. Liście opadały jak spalone fotografie, a twoje oczy gasły, zamieniały się w popiół wspomnień. Został tylko szum fal, jak pusty śmiech Boga w pustej katedrze. Teraz siedzę sam, z piaskiem w oczach, z tęsknotą, co ma kształt noża wbitego po samą rękojeść. Palę wspomnienia jak suchą trawę, ale ogień nie grzeje, tylko dymi. A dym gryzie i dławi, jak imię, które wciąż słyszę w sobie - rozbitą butelkę na mieliźnie, z resztką soli na szkle, co pali jak dawna rana, echo, co nigdy nie wraca, lecz budzi widma wiatru, wycie psa przy torach, gdzie tory prowadzą w pustkę, morze, które zna i kocha tylko samotnych - a w ich sercach sieje burzę, co nigdy nie milknie.    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - czysta prawda - ale czasem boli - dziękuje że byłaś -                                                                                                   Pzdr.niedzielnie.                                                                               @violetta - @huzarc - dzięki - 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...