Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Dziewczynki- pantery skaczą
mała przestrzeń za świat cały
jednak
Bóg chce by dorosły
więc w szpilkach mamy człapią
nie potrafią kłaść pomadki
ale wiedzą po co
chłopcy tak jak zwykle
bruum bruum
ręce do góry drą się i
grzmocą nie wiadomo po co
ale wiedzą że tak trzeba
pobite gary potłuczone szklanki
idzie czasu przetak
coś zostanie? może?
ale raczej się przesieje
w następne pokolenie
z nadzieją i w nadzieję
w której każdy orze

Opublikowano

Tak to właśnie jest, z tym że każdy tyle orze, co robi swoje (chociaż niektórzy /i takich jest niemało/ robią więcej niż mogą, zresztą najczęściej całkiem niepotrzebnie). Pozdrawiam

Opublikowano

Zakończenie może się podobać, jednak widząc to pokolenie w wróżbitę się zabawię i stwierdzę, że stracone jest. Reszta teksu jest wspomnieniami. Widzi się obraz jak to się było dzieckiem. Cholera aż pamięcią sięgnąłem do wieku 3 m-cy nikt mi wierzyć nie chce, że tak mogę cofnąć się. Refleksyjny tekst chociaż ma mankamenty dla mnie się podoba niż bzdura o zakończeniu pragneeę czy coś w tym stylu. Poz.

Opublikowano

To "refleksynjne podglądanie", dla mnie, bezprzecznie ubarwia puenta, pasuje to całości.
Z uwag.. piąty wers, wolałabym bez "więc", a zamiast "kłapią", dać człapią, bo kłapanie kojarzy mi się z kłapaniem zębami.
W nastepnym wersie, czytam sobie.. nie potrafią.. kłaść pomadki, po prostu bardziej mi to słowo "leży".
To oczywiście niezobowiązujące sugestie. Reszty nie ruszam, uśmiecham się do niej... :)
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jednak to dlatego , że może nie chcielibyśmy tak naprawde dorosnąć, stąd tęsknota do lat dzieciństwa , ale Bóg tak to zaprogramował, a "ale" jest ważne co do treści wiersza , tak uważam
Pozdrawiam Kredens

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Simon Tracy To interesujące porównanie z Lovecraftem - rozumiem, że twoja samotność jest inna, bardziej... absolutna. Zastanawia mnie jedno - piszesz, że świat zapomniał o tobie, a ty o świecie, ale jednocześnie dzielisz się tym na portalu. Może ta korespondencja, nawet internetowa, jednak coś znaczy? Lovecraft też przecież budował swój świat przez listy. "'Samotnik z Lublina" - brzmi jak tytuł, który Lovecraft mógłby docenić. Trochę poczytałam o nim. Każdy ma prawo do swojej formy istnienia. Ale skoro już rozmawiamy o Lovecrafcie i jego światach, może warto czasem sprawdzić, czy Twoje Celephais jest wyborem, czy koniecznością?
    • @Radosław Chyba narozrabiałam! :)) Zgadzam się z Tobą całkowicie - kobieta może być subtelna i piękna zarówno w szminki, jak i w denimie. To nie strój definiuje kobiecość, ale sposób bycia. Twoja propozycja ze szminką i "surowymi spodniami" odłożonymi na półkę jest intrygująca – tworzy obraz świadomego wyboru, momentu przejścia między różnymi wersjami siebie. Zastanawiałam się tylko, czy zamiast konkretnego "spodnie" nie użyć czegoś bardziej metaforycznego? Może "denim" właśnie? Ale każdy z nas ma swoją wrażliwość na słowa i obrazy.   Nie czuję się kompetentna, by proponować Ci konkretne poprawki – to Twój wiersz, Twoja wrażliwość poetycka i Twój głos. Ja mogę tylko podzielić się tym, jak ja odbieram tekst. A ten tekst jest piękny. Ty najlepiej wiesz, co chciałeś przekazać i jakie słowa najlepiej służą Twojej wizji.   Ale już skoro zadałeś konkretne pytanie, to mój trop został przy sukience :) Sukienki są piękne, często zwiewne, lekkie, barwne, zmysłowe - takie właśnie kobiece.  "Twoje piękno, nie krzyczy, lecz gra subtelną melodię; kiedy zbliżasz do ust filiżankę z herbatą, kiedy zakładasz sukienkę - tak swobodnie"    (lub zdejmujesz)    Pozdrawiam.         
    • @Migrena Rozbawiłeś mnie polipem z roszczeniami artystycznymi – widzę go już, jak negocjuje warunki wystawy - "bez brutalnego halogenowego światła i proszę o katalog w twardej oprawie". Twoje "horrorowe rozbawienie" to stan, który sama znam – ta groteska i absurd jest  terapeutyczny. Co do pytania "komu przeczytam" – osobie, która przeszła to badanie. :))) Pozdrawiam.   
    • Składam się na pół Na ćwierć Na kwadrat, rozkładam się równo jak mapa, ale starannie, symetrycznie wygnieciona. Otwieram się Czytany wielokrotnie Strona po stronie, rozdział po rozdziale I potem od końca do środka, od początku do końca -wymęczony lekturą Jak zużyta książka Mam poniszczoną oprawę i luźne strony. Odbijam świat Jak lustro potłuczone -starannie oddając kształt i kolor rzeczy, ale w rozproszonych luźno kawałkach. Byłem jak rozłożona mapa, zadbana książka i czyste lustro Ale Papier nie wytrzymał nacisku rąk Tafla popękała odbijając cudzy świat. Jestem Materią wymagająca konserwacji Zużytą tkanką wymagającą starannej rekonstrukcji Wyglądem nowym Przekrywającą stare zniszczenia.
    • @Tectosmith Dziękuję za wszystkie komentarze

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       Również pozdrawiam!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...