Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Dlaczego żywi przyszli na apel
umarłych? A nad grobami odstali
hymn, a w drodze na cmentarz
rozglądali się, kto jest, a kogo już brak?

Te plotki na żałobnej uroczystości zapisali
w rozkładzie dnia zaraz po zakupie kalendarza.
Niektórym wypadało przyjść, a niektórym
nie wolno było o tym zapomnieć. A teraz, a teraz

kwiaty białe, czerwone, i przemowy
jak gałązki świerku albo jak te wieńce
ze sztucznego anturium i przydługimi
jęzorami wstążek. - A Oni nie żyją!

- A Oni już dawno sobie poszli
za ten próg
wygórowanych ambicji i pustych słów.

Opublikowano

Castrum dolores, to z założenia funeralny, plebejski teatr, z obowiązkowym odstaniem i rozglądaniem, plotką i rekwizytem.
Nie bardzo wiem, czego autorka chciała dowieść i czym się zniesmaczyć. Stylistycznie wiersz wplata się pomiędzy wieńce i przemowy. Jest sztucznie, baloniasto i bezrefleksyjnie.

Opublikowano

Moje najwyższe słowa uznania za ten wiersz. A choćby i dlatego że najtrudniej dostrzec, to co nas w końcu razi. I żeby nie było niedomówień, w wierszu nic mnie nie razi, a wręcz odwrotnie, wszystko jest na swoim i to właściwym (we właściwych proporcjach) miejscu. Pozdrawiam

  • 1 rok później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa    Bardzo Dobrze. Wręcz Świetnie. Miło czyta się Twój "(...) wartościowy (...)" tekst, a pisanie Ci w ten sposób "(...) niech się toczy (...)". ;))** Zadbaj o interpunkcję.     Pozdrowienia. 
    • Byłem u ciebie dziś, nic się nie zmienia – napisy coraz ciemniejsze jedynie i niebo, z którego lunie za chwilę, mocząc wyschnięte łodygi dalii. Nic się zmienić nie może – świat opisany zero-jedynkami, tak lub siak, w tę lub we w tę – w tę drugą stronę i tak samo splątany, jak my kiedyś, dwie cząsteczki złożone z atomów – niedaleko, jak mówią, pada jabłko od jabłoni. Postałem przez chwilę, mówiąc, o co mam żal do  Ciebie, do innych, samego siebie. Obok człowiek, trzymający kwiat w ręce, znicz w drugiej, miłe dzień dobry - nic we mnie nie rezonuje od miesięcy. Zabić – wieczny głos w głowie, krzyk obsesji – zabić pustkę przy pomocy leków albo, nie czując nic, wstrzyknąć   insulinę w pieprzyk ku utrapieniu patomorfologa. Zdechnąć.   Pod mostem – o ile jest rzeka (tu nie ma wody i schną rośliny, spójrz, marnieją posadzone kwiaty). Tak czy siak – w tę drugą stronę, skończyć - włóczęgę godnie. Byłem u ciebie dziś – obserwowałem przechodniów: nestorów, oldbojów, damy, emerytki gryzące wargi w bezzębnej modlitwie – na nic. I starzejące się litery – kabalistyczne formy zaklęć. Nic się nie zmienia i zmienić nie może; stąd bliżej nam do siebie, jak kiedyś, Tato.  
    • @Berenika97 dobre w chuj, pozdrawiam.
    • @Annna2 Faktem jest, że poezja nie jest wyścigiem, więcej tu najróżniejszych niuansów intelektualnych, ale jeśli jest coś na kształt tegoż właśnie peletonu, Ty akurat jesteś daleko przed nim i to widać, naprawdę widać. Nie kadzę - to coś w rodzaju faktów.
    • @Berenika97 fajna ta langusta
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...