Dobra kobieta

[Maria_Czarnota]

Pracowite i skromne zycie
Poświęciła dzieciom-
Swoim, nie swoim.
Szlachetność zyciorysu
Udzieliła się twarzy,
Której nie zeszpeciło
Sześćdziesiąt sześć lat.

Nadal ufnie
Wyciąga ręce do ludzi
W geście dawania,
Choć poparzyła ręce
W niejednym pożarze.

Szare dni codzienne
Spowite mgłą monotonii
Nie odebrały blasku jej życiu,
Które nadal jest kolorowe
I warte zachodu.

Po latach wielu
Powraca do źródeł czasu
I miejsc skąd wyszła
W podświadomym przeczuciu
Ostatecznego wydarzenia.

Przedtem jednak
Chciałaby pomóc
Jak zawsze pomóc,
Bo czuje się zdrowa.
I choć złamana noga boli,
To sól boheńska
Przywraca sprawność
I może nadal pracować.

Siedmioro dzieci,
Dziewięcioro wnucząt
Ma duże potrzeby.
Jakże im sprostać,
Gdy czas nie po temu?

Wyćwiczona w geście dobroci
Świadczonej co dnia
Oduczyła się myśleć
O swoich potrzebach.
Jeśli własna osoba
Obchodzi ją cokolwiek,
To jest nią troska,
Jak zachować zdrowie
I zyskać siły,
By nadal służyć.

[Rihtik Stempelek]

Jak w pracy można się zapamiętać, stając się pracoholikiem, tak też w czynieniu dobra stając się altruistą, wyniszczającym siebie dla drugich...

Masz miłować bliźniego swego jak...?

Choć więcej jest tych, którzy więcej szczęścia maja w braniu niż w dawaniu, to jednak nie brak, jak czytać, takich, którzy popadają w drugą skrajność... :) chyba lepszą od pierwszej :) Doskonałość w zrównoważonym dawaniu i braniu póki co jest nieosiągalna, co biorąc pod uwagę, tak właśnie odbieram przesłanie... W moim odbiorze ładnie zestrojony utwór... :) Życzę więcej szczęścia z dalszego dawania, ale też i z brania... :)