sonet Ruiny Efezu, ii propozycja, wciaz puenta w pisaniu :)

[adolf]

Pod jednookim niebem w krainie cyklopów
gdzie wzgórza mają w garści niemal wszystkie gruzy
z echem przestrzeni - światłem, w szczątkach wraca Efez
złego losu nie pragnął wyciągnąć jak wróżył

Gdy nagły hałas, rwetes na nogi go zerwie
ulice w-Staną w ludziach zająwszy się życiem
znów będą chodzić słuchy (p)-o-nich każdy pewien
siebie: Tu z przemijaniem, polis się minęło.

Lecz gwar w końcu ucichnie, gdy wzmoże się gorąc
powietrze zacznie drżeć: to delirium tremens
tak za każdym razem ucieka przed sobą.

W cztery ściany dnia, w siebie, gdy wszystko minęło
go już kilkakrotnie, pozostała nostalgia
"samotność historii samotność pamiętania."