spisek

[dytko]

Otworzyłem przestrzenne umysły
chwytając w locie za ucho
szepnęło - cisza
a to przecież ja miałem wrzeszczeć
potulnie słuchałem zawiązanych języków

Zajrzałem do środka - rzeczą oczywistą był mózg
umysłem była dłoń sparzona próżnią
kiwnęła - nie wolno
a przecież to ja miałem rozkazywać
uniosłem głowę ku ziemi

Delikatnie wyjąłem resztki ambicji
tworząc falsyfikat swego ja
oczy spojrzały - zdradzony?
a to przecież ja kochałem
wsunąłem w liście zimne stopy

Przechyliłem do góry świat
wypłynęły wspomnienia
pokazały - to twoja klisza
przecież zgubiłem bilet na drugi koniec
cofnąłem zamierzenia do początku

Przechylił świat ostatnie krople żrących alkoholi
wypijmy za kwitnącą szczerość - rzekli ambitni
oznajmiając - ty już odchodzisz !
A przecież bal obrósł już w tańczące kłamstwa
skłamałem ostatni

[Anastazja.P]

Pierwsze co to nie otwarłem a OTWORZYŁEM (popraw sobie)
ponadto, przepraszam ale jestem na "nie"
- uszy nie szepczą
- związane języki - otarty zwrot nadto
- dłoń sparzona próżnią - w rozumieniu "niczym" - dalej brak sensu dla strofy
- "przechyliłem do góry światem" - jak dla mnie "świat"
bunt w buncie bez powiązania z sensem tak oceniam.
Oczywiście to tylko IMO
Pozdrawiam. Ana

[pan_ktotam]

ojej - jak zobaczyłem 'otwarłem' to zrezygnowałem z czytania... ale po chwili przystąpiłem ponownie... nie wzruszyłem się za bardzo - stylistycznie nie podoba mi się... całość należy wrzucić na warsztat i oswoić - wtedy będzie o wiele lepiej...

[dytko]

racja sa bledy :/ ale moze to dlatego ze to stary wiersz jak swiat, ale dzieki ze je dostrzegliscie a ja moglem je poprawic ;)

pozdrawiam

dytko