Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Duszo człowiecza...
Czemu się trwożysz?
Jako ptak w klatce
biedna sie trzepoczesz...
Akurat dziś
Kiedy odkryłaś,
że dom twój tam, gdzie serce twoje...

Duszo człowiecza...
Czego się lekasz?
Jak szary zając
czaisz się za miedzą...
Akurat dziś
Gdy zrozumiałaś,
czym jest szczęście - ono jest w tobie...

Najtrudniej jest gdy się chce najprościej - kochać
Najtrudniej zbudować w sercu twierdzę - pokój
Najtrudniej złozyć szczęście wielkie z odamków ostrych, a kolorowych
Wiele jest trudów, a ten największy to żyć - po prostu...

Opublikowano

Wyżej już wiele dla wiersza zrobił Stanisław Prawecki:
odebrał stylowi patos i dziewiętnastowieczny styl.
Pewnie przeoczył "twoje" po "sercu".
Nie wiem, dlaczego wyszło mu "łostrych":)

Literówka.

Proponuję w tę stronę.

To co zaproponowałaś - mocno na "nie". Rzecz w tym, czy zechcesz doskonalić warsztat;)

Powodzenia,

Para:)

Opublikowano

wydaje mi się, że chcę pisać lepiej. czy jest to tożsame z doskonaleniem warsztatu? w jakimśtam zakresie tak. dotąd zawsze pisałam sama (no, prawie zawsze), bez wskazówek ludzi, którzy się na tym znaja/mają wieksze doświadczenie. teraz się konfrontuje i przemyśliwuje wasze uwagi. za każdą dziękuję. coś na pewno wniosą.
pozdrawiam!

E.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Sarkastyczny uśmiech głupca, jesteś taki śmiały. Wszystko to iluzja, tarcza, co zatrzymuje strzały, by świat nie wiedział, jak naprawdę jesteś mały. Mur, który chroni to, co tak bardzo chcesz ukryć, łatwo byłoby skruszyć, gdybyś choć na chwilę opuścił wartę, przestał zgrywać bohatera i pozwolił nam zacząć od zera. Wiedziałbyś, że jesteśmy tacy sami — wzbraniamy się przed łzami, chronimy kłamstwami. Choć wiem, że to oznacza serię pocisków w dłonie tak pełne odcisków, wiedz, że jestem obok. Nie musisz być jak posąg. Pozwól mi być bohaterem, twym szczęśliwym zakończeniem
    • Nieskończoność należy pomierzyć, temu cos uszczknąć, bo się nie należy... Pzdr.
    • Umieram - przebita obłokiem Rogatki podświadomości.  Ktoś dostał awizo z moim zniknięciem Uwaga: fatamorgana!  Brak obojętności.  Budzę się we fiolecie Wielu rzeczy nie pamiętam Do kilku - nie można mnie zmusić Knebel ustom nic nie da: wolnością też można dusić Smutne to:  poddajemy się - na mapie każdego świata I nie płacimy pieniędzmi:  spłacą nas dni, miesiące i lata w połowie - zmarnowane: ''Czy znajdę w końcu szczęście?''   przez takie trywialne pytanie ... 
    • Najgorszy architekt - czas. Rzeźbi fundamenty z oszustw i spękanych głazów. Życie to bezustanne umieranie, nawet jeśli się ma własnego "koucza" czy metr kwadratowy w Château d'Armainvilliers. Nawet - jeśli urodziłeś się na przełomie dzisiaj i wczoraj. Życie to rzeka, która prędzej czy później porywa wszystkich. I nagle masz o -dziesiąt lat więcej. I już nie jesteś w "mejnstrimie." Przepiękne akwarele, pastelowe pastisze bezludnych wysp w miejskich dżunglach.  Huśtawka nastrojów - na której człowiek siedzi sam jak ten palec.  W tle - karuzela sklecona z zerwanych mostów. Zrobię im fotkę. Kwiecień przemknął niezauważony,  wiosna po raz kolejny nie złapała bukietu. Piosenki mimo to - piszą się same, piosenki - pełne puchu, piór (wiecznych) i (wiecznych) niedomówień. Balony w kształcie serca w cudzym oknie na świat. Nie wiem, czy dziejemy się naprawdę, ale od tej chwili chyba nawet w nic ...   Zacznę sobie wierzyć.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...