Duszo!

[Ewelina Jędrasik]

Duszo człowiecza...
Czemu się trwożysz?
Jako ptak w klatce
biedna sie trzepoczesz...
Akurat dziś
Kiedy odkryłaś,
że dom twój tam, gdzie serce twoje...

Duszo człowiecza...
Czego się lekasz?
Jak szary zając
czaisz się za miedzą...
Akurat dziś
Gdy zrozumiałaś,
czym jest szczęście - ono jest w tobie...

Najtrudniej jest gdy się chce najprościej - kochać
Najtrudniej zbudować w sercu twierdzę - pokój
Najtrudniej złozyć szczęście wielkie z odamków ostrych, a kolorowych
Wiele jest trudów, a ten największy to żyć - po prostu...

[Anna_Para]

Wyżej już wiele dla wiersza zrobił Stanisław Prawecki:
odebrał stylowi patos i dziewiętnastowieczny styl.
Pewnie przeoczył "twoje" po "sercu".
Nie wiem, dlaczego wyszło mu "łostrych":)

Literówka.

Proponuję w tę stronę.

To co zaproponowałaś - mocno na "nie". Rzecz w tym, czy zechcesz doskonalić warsztat;)

Powodzenia,

Para:)

[Ewelina Jędrasik]

wydaje mi się, że chcę pisać lepiej. czy jest to tożsame z doskonaleniem warsztatu? w jakimśtam zakresie tak. dotąd zawsze pisałam sama (no, prawie zawsze), bez wskazówek ludzi, którzy się na tym znaja/mają wieksze doświadczenie. teraz się konfrontuje i przemyśliwuje wasze uwagi. za każdą dziękuję. coś na pewno wniosą.
pozdrawiam!

E.