Elegia do Matki I + II

[adolf]

Elegia I

Uwierz mi o matko marmurowo zawzięta
przygryzając wargi trzymasz synów w pozie
Don Kichota, który przedrzeźnia kalendarz
walcząc swoim życiem z wiatrakami, co się
dawno obróciły t w o j e przemieliwszy.

Wgryzając się w nich wciąż siebie o d - g n i a t a s z
szereg płytkich wpukleń - mechaniczny szyfr
do którego klucza – szukasz, by sprostować
skrzywienie na twarzy, pragniesz wrócić w
nie-byłe dzieciństwo, pierwszy owal ust.

Oddając synom wolność, puszczajac w otwarte
gardło kołysanek aż sprzed tyle lat
wtedy jeszcze znały ciepły dotyk, prawdę.

***
drogi twoich synów rozwierają się
w przepaście i rodzą: spadanie; pierwszy wdech
to pusta przestrzeń po kołysance.


Elegia II


Ach, pragnęłaś od zawsze być grajkiem z Hamelin
po to własną piersią stroiłaś Instrument
by wywabiał anioły z ich siedlisk niebieskich
te posłusznie, rządkiem, wnosiły w dom Dumę.

Lecz by dźwięk zaistniał od narodzin miałaś
Usuwać z syna Wnętrze, umożliwiać przepływ
Powietrza, tak został - twym oddechem, zamiast
Sobą. Odgrywał ciebie, kiedy ty dotykiem
Zaślepiałaś otwory jego zmysłów

(Wiesz, że nawet jego pierwszy wdech nie był - Jego
Ten pierwszy wdech!)

Lecz im dłużej grałaś robiłaś się sina
A on coraz bladszy, nie wiedziałaś nawet
Czy to od aniołów? Czy tą biała barwę
Zyskał od marmuru, czy od wapnia. trzymał
W sobie doskonałość czy śmierć?

I Tak jak w twojej bajce, puenta była straszna
Nie dostawszy zapłaty, fałszywą melodią
Uwiodłaś synów zewsząd, w tym własnego, objął
Go dziwny spokój, szedł ślepo przed siebie
Utopić się
w tobie

[Anna_Para]

Adolfie,

mocno trzeba popracować nad tym tekstem.

Obiecuję pomóc. Pewnie znajdę wkrótce czas.
Treść wiersza jest piękna, poruszająca, ale tak nie powinno zostać.
Cieplutko pozdrawiam,

Para:)