Stary człowiek

[Maria_Czarnota]

Obezwładniony niemocą
W czterech ścianach izby
Stary człowiek
Wysiaduje własne myśli

Obok sterczą wiernie
Kule
Jedynie pewna
Podpora starości
Solidniejsza
Od ludzkiej pamięci
Ale one
Nie przybliżają świata

Wątła niteczka życia
Jeszcze wciąż zaczepiona
O sprawy żywych
Drga czule
Na odgłos kroków

Coraz rzadsi goście
Wpadają na chwilę
Z przyzwoitości
Bo spieszą się
I przyjdą kiedy indziej
Dłużej posiedzieć

Nieporadna mowa
Nieporadne gesty
Nie nadążają
By wyrazić
Że tutaj
Nic nie odkłada sie na później

Dogasajacy ogarek
Nie zwraca niczyjej uwagi
Choć ma do wykrzyczenia
Najwiekszą prawdę ludzkości

[balbina blessner]

Wzruszający piękny,prosty wiersz:) pozdrawiam.

[Katarzyna Dworakowska]

Mnie ten wiersz poruszył. C'est la vie.