Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


błąd- poprawiłam. to jak jest z tym stołem? cenię każdy głos czy nie siadaj?
tego nie możesz MOGĘ. napisałam, co odczułam. nie widzę w Peelce nieszczęśnicy. nie ma tu emocji żalu, straty. nie czytam po łebkach. jeżeli jest treść to ją analizuję. dla mnie przekaz jasny- "bez fałszu frazy", "jeśli pozwolisz" mi mówią coś zupełnie innego:
Peelka nie odnajduje ani słów ani melodii, które pozwolą się zakraść bez fałszu. a czemu jej dusza mroczna, że z żalu? czytam inaczej.
dlaczego tak łatwo znika bez śladu i bez urazy? jej się też wypaliło.
tak odbieram. mogę? mogę. PRAWO FORUM.
  • Odpowiedzi 53
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


błąd- poprawiłam. to jak jest z tym stołem? cenię każdy głos czy nie siadaj?
tego nie możesz MOGĘ. napisałam, co odczułam. nie widzę w Peelce nieszczęśnicy. nie ma tu emocji żalu, straty. nie czytam po łebkach. jeżeli jest treść to ją analizuję. dla mnie przekaz jasny- "bez fałszu frazy", "jeśli pozwolisz" mi mówią coś zupełnie innego:
Peelka nie odnajduje ani słów ani melodii, które pozwolą się zakraść bez fałszu. a czemu jej dusza mroczna, że z żalu? czytam inaczej.
dlaczego tak łatwo znika bez śladu i bez urazy? jej się też wypaliło.
tak odbieram. mogę? mogę. PRAWO FORUM.

Bajaderko, Skarbie, możesz wszystko! Takim użytkownikom forum jak Ty - wolno wszystko! Na dworze - co kto może!

Możesz nadal zionąć jadem i nienawiścią do mojej peelki, a ona Ci może tylko posłać piękny uśmiech.
Proszę bardzo:

;))))))))))))))))))))))))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


błąd- poprawiłam. to jak jest z tym stołem? cenię każdy głos czy nie siadaj?
tego nie możesz MOGĘ. napisałam, co odczułam. nie widzę w Peelce nieszczęśnicy. nie ma tu emocji żalu, straty. nie czytam po łebkach. jeżeli jest treść to ją analizuję. dla mnie przekaz jasny- "bez fałszu frazy", "jeśli pozwolisz" mi mówią coś zupełnie innego:
Peelka nie odnajduje ani słów ani melodii, które pozwolą się zakraść bez fałszu. a czemu jej dusza mroczna, że z żalu? czytam inaczej.
dlaczego tak łatwo znika bez śladu i bez urazy? jej się też wypaliło.
tak odbieram. mogę? mogę. PRAWO FORUM.

Bajaderko, Skarbie, możesz wszystko! Takim użytkownikom forum jak Ty - wolno wszystko! Na dworze - co kto może!

Możesz nadal zionąć jadem i nienawiścią do mojej peelki, a ona Ci może tylko posłać piękny uśmiech.
Proszę bardzo:

;))))))))))))))))))))))))

Bajaderko, Skarbie- żałosne. ani ja Bajaderka ani skarb. ubaw po pachy i żenada.
Opublikowano

w Peelce coś się wypaliło..."noc osowiała w siwym gorsecie" (podeszły wiek?), razem "osobna" samotność snuje "klechdy o zmroku (może pisze wiersze?) "o cudzym szczęściu" i na koniec ..."zniknę bez śladu i bez urazy" (obojętność czy rezygnacja? a może beznamiętny smutek, że "było minęło"?

podoba mi się wiersz, Aniu i warsztat jak to u Ciebie, bez zastrzeżeń. zabrakło mi jednak iskierki nadziei, że ta "osowiałość" to tylko stan przejściowy ;)

cieplutko pozdrawiam :))
Krysia

Opublikowano

nie zgadzam się! aby peelka zniknęła. Autorko, używasz pięknych sformułowań, metafor, przenośni, czyli środków artystycznych ogólnie mówiąc. bardzo podoba się Twój wiersz, jak właściwie wszystkie. nie zawodzisz czytelnika. pozdrawiam Paro, pełen atencji dla Twojej twórczości. "bez urazy".
:)

Opublikowano

Razem a każde z osobna , temat znany ale kolejny raz przez Ciebie dobrze napisany
Wczoraj ktoś twoje imię wypowiedział przy mnie głośno
było mi tak jakby róża prze otwarte wpadła okno
dzisiaj gdy jesteśmy razem odwróciłeś twarz do ściany
róża jak wygląda róża czy to kwiat a może kamień? tak mniej więcej, bo posłużyłam się pamięcią pisała Szymborska - Twój równie piękny -plus
Pozdrawiam kredens

Opublikowano

Kredensie,

jakże mi miło. Nie masz pojęcia. Oczywiście porównanie mojego wiersza do fragmentu "Nic dwa razy"... jest olbrzymim komplementem, ale wiem, że na wyrost.
Niemniej... fajnie, że się dobrze czyta.

Cieplutko pozdrawiam,

Para:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @infelia Ojejku, jak miło :))))  Ale mi niestety natchnienie ostatnio nie służy,  za późno chyba :)))   Umykam do spania :)   Dobrej nocy :)))   Deo 
    • @Deonix_  Dzięki za lekturę. Podziel się próbką swojego wiersza, który trzymasz w zanadrzu... a ozłocę Cię pogodą ducha...
    • @Berenika97 Pewnie będzie cd. Ciekawe co było dalej :)
    • @infelia No wybacz, zapomniała ja...  Oprawa muzyczna również oczywiście wskazana :)   D.
    • To było w pierwszej klasie. Święta - nie pamiętam już, czy Wielkanoc, czy Boże Narodzenie - ale wiem, że jechaliśmy do dziadków. Mama, tata, moi bracia i ja - całą rodziną, nocnym pociągiem, tym sypialnym. Ach, jaka to była atrakcja! Przedziały z łóżkami, wszystko pachniało inaczej niż zwykle. Spałam na górnym łóżku, cicho słysząc stukot kół i rozmowy zza ściany. Dziadkowie mieszkali w Łodzi, na Piotrkowskiej, w starym piętrowym domu. Klatka schodowa była ciemna i pachniała kurzem - trochę się jej bałam, a trochę lubiłam ten dreszczyk. Dziadkowie mieli piec kaflowy, starą kredensową kuchnię i mnóstwo zakamarków, w których można było buszować. I właśnie tam, w jednym z zakamarków, trafiłam na skarb. To nie były zwykłe koraliki. Nie takie z plastiku, sklepowe. Te były... inne. Koraliki zrobione z wysuszonych ziaren ogórka, zafarbowane - chyba atramentem - i nawleczone na nitkę. Niby byle co, a dla mnie to było coś absolutnie wyjątkowego. Takie korale, jakie mogły mieć tylko lalki z baśni, albo bardzo eleganckie panie. Zapytałam babcię, czy mogę je sobie zabrać. - Ależ dziecko, to przecież byle co… Ale jak ci się podobają, to bierz - powiedziała, machając ręką. Więc je wzięłam. Zawinęłam w papier i schowałam do kieszonki. I już wiedziałam, co z nimi zrobię. Dam je pani Bogusi - mojej wychowawczyni. Ona była taka ciepła, elegancka, mówiła do nas miękko i z uśmiechem. Bardzo ją lubiłam. Dam jej w prezencie. Następnego dnia w szkole podeszłam do niej i wręczyłam zawiniątko. - To dla pani - powiedziałam dumnie. Pani Bogusia rozwinęła papier, spojrzała na moje korale i… uśmiechnęła się. - Ojej, jakie śliczne! - powiedziała. - Dziękuję, Alu - i pogłaskała mnie po głowie. Byłam przeszczęśliwa. Tylko... przez następne dni wypatrywałam ich na jej szyi. No bo jak to - skoro śliczne, skoro prezent - to przecież powinna nosić, prawda? Ale nie nosiła. Mijały dni. Mijały tygodnie. A ja codziennie patrzyłam. Aż w końcu, któregoś dnia nie wytrzymałam i... zapytałam. Przy całej klasie. - Proszę pani, a dlaczego pani jeszcze nigdy nie ubrała moich korali? Zapadła cisza, wszyscy spojrzeli na panią Bogusię. A ona się tylko uśmiechnęła - tak jak to tylko ona potrafiła  - i odpowiedziała: - Wiesz, Alu… nie mam jeszcze sukienki do nich. Ale jak kupię, to od razu założę. Uśmiechnęłam się. I z jakiegoś powodu - bardzo się wtedy ucieszyłam. Dzisiaj, kiedy sobie to przypominam, robi mi się ciepło na sercu. I trochę wstyd. Nie wiedziałam wtedy, co to znaczy „wstyd”. Dopiero po latach zrozumiałam, że ta sukienka - to było najpiękniejsze wyjście z sytuacji, jakie mogła mi dać. I do dziś, kiedy patrzę na dzieci, które wręczają komuś coś zrobionego z miłości - zawsze widzę te moje ogórkowe korale. I uśmiech pani Bogusi.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...