Cyncynat

[Ako]

Ach, jak tu nie tęsknić do czasów Cyncynata
Gdy ubogi człowiek, posunięty w latach
Reką kreślący zarys widnokregu,
Batem poganiając woły do biegu
Wracal do domostwa swego laurem wieńczony
I jarzma nie odpinając, rzecze do źony
"Bywaj mi miła, Rzym mi ratować trzeba"

I poskromiwszy Ekwów dzikich zastępy powrócił
Założyłwszy jarzmo, lemiech w bruzdę zarzucił
Ruszył powoli eskwilinskim polem
Bo od gwaru miasta, wolał cichą rolę
I minął rok znowy lud się burzy
Znów potrzebny Cyncynat, niech woly porzuci
Niech ruszy na Rzym! gorączkę ocuci
"Niech się z plebejuszem wnet patrycjusz zbrata"
Tak rzekł na rynku
I zabili Cyncynata

I niech nim nie gardzi ten co wiersze te czyta
Bo piekną jest rzeczą miłość do Rzeczypospolitej