Lewe ucho Van Gogha *(groteska)

[Bronisław Jaśmin]

ucho pójdzie powietrzem pokaże się dźwiękom
by mogły je patroszyć dość sprawną harmonią

i siądzie przy stoliku gdzieś w nieznanym lesie
c-dur i pieśni wyra skrępują je echem

trwać będzie przesłuchanie aż do końca świata
bo uchu na śniadanie zostało milczenie

aż wreszcie dźwięk najstarszy zowiący się mądrość
posadzi je na krześle i krzyknie: a teraz

namaluj jakiś portret tak dobrze jak Mistrz twój
lub zgnij nim wyślę ciebie w rozwścieczony tłum

tłum bowiem się okrutnie od lat gniewa złości
gdyż w uchu tym wiernego posiadał słuchacza

malować nie umiało nawet autoportret
jest niemałym problemem: gdzie jest mój początek?

lewe ucho Van Gogha choć ścięte od głowy
tak bardzo się strwożyło pisnęło: ja latam

jak najszybciej uciekło z przedziwnego lasu
w którym grzybki na święta zbiera się zawczasu

poleciało na skrzydłach w ciszę albo chmury
więc ucho ominęło dźwiękowe tortury

choć z tęsknoty za Mistrzem już dawno ogłuchło
to da pewnie się zagryźć pierwszym lepszym mrówkom

ucho pękło czerwona wypłynęła rzeka
do gwiazd do wszystkich planet krzyknęło wspaniale

teraz leży gdzieś w trawach nieznanej krainy
na małżowinie ostrząc poranki i zimy

i płoszone sekundy wiosny i romanse
które wiedzie z powietrzem ciszą w słońca bańce

[Servus Suus]

Ave Bronek!

Niezła przypowieść, gratulacje. Jedna tylko uwaga, ten lasek z grzybami nie komponuje się zbyt dobrze z resztą, może go pominąć, tym bardziej, że bez niego sens też jest zachowany:

lewe ucho Van Gogha choć ścięte od głowy
tak bardzo się strwożyło pisnęło: ja latam

poleciało na skrzydłach w ciszę albo chmury
więc ucho ominęło dźwiękowe tortury