nadejście matki-kochanki

[BlackSoul]

Ziarna. Sypkie nasiona niesione na ramionach Matki Ziemi. Nieszczęsnej dziewicy, której nikt nie jest w stanie posiąść. Próbowało wielu, ale żaden z nich nie umiał okiełznać jej pożądania do wolności. Jej nie przepastnych oczu, drżących z podniecenia przed kolejną falą. Używali kajdan więżąc jej ręce i nogi, ale ona nie mogła na nich czekać, na ich gliniane dłonie, które przeczeszą jej włosy. Przesypywała się przez żelazo - nie trzyma dobrze piasku, nie spaja się w warstwę skalną.
Zarzucali na nią sieci. Dla niej, miały oczka wielkości pełnych stolic. Mogła zmieścić w nich całe powietrze zalegle w ustach i siebie, zduszoną grzesznicę. Wciąż się wymykała rozchodząc się zbożowymi kręgami po kręgosłupach.
Z czasem stali się brutalni. Chcieli przebić jej dłonie sztyletami, a serce zawiązać wokół piersi, miażdżąc je miłosiernie piaszczystą miłością. Krwawiła dla ich uciechy, dając rozrywać się setkom mięśni walących głośno w bezdenne płuca. Mimo to wciąż jej nie mieli, rozcieńczała się w krwi i pocie, w pocieszeniu, którym karmiła ich boskość.

Do tej pory wpada w sidła, drwiąc i klnąc z serca, za bezsilność. Bo chce być złapana sercem, nie rozumem, który nie ma w sobie nic prócz chciwej rządzy, niemych egoistów - szalonych kapeluszników, na zbożowych koniach.