Pamięć Dalego

[Bronisław Jaśmin]

czas się trzęsie i leży pod szumiącymi wskazówkami

macza nogi w upływie pogiętych zegarków
które stają się rzeką gdy się zapominam

że czas nie jest chłopczykiem skaczącym do nieba
stóp nigdy nie odrywa od ruchomej ziemi

czasami zamykany na długo za karę
przesiaduje z pamięcią w blaszanej piwnicy

wtedy urwie jej grona spęczniałe od godzin
aż nie starczy mu miejsca na samego siebie

gdy czas zagryza światło jest psychodeliczny
że przez światło i mierzenie pozostałych zjawisk

nie starczy mu już minut by pójść do galerii
i przyjrzeć się umarłej pamięci Dalego

to płótno jest trzęsieniem przyszłości po czasie