Skupienie

[Bronisław Jaśmin]

Na te wiersze się nie odpowiada, przyklejone do kartek
jak muchy po zimie, na biurko lampka robi za przydrożne drzewo,
nieraz może stać na rozdrożu, światło się wybiera,
bo przed nami musiało zamienić się w duet.

Ta plastikowa lampka jest wymownym znakiem, pod nią światło
to tylko niezdarny turysta, zakręt w lewo ma inny odcień dnia,
niż w prawo. Na prawo ciągle nie chcą rozrastać się domy,
chociaż jestem zbyteczną, przypadkową ścianą.

Nie podkładaj ognia pod niebo, nie wtop się w podłogę,
liczbą wręczysz tożsamość wtedy, gdy z osobna
wreszcie dotrą do znaku: osiem - nieskończoność.
Nie przerywaj podróży, wychyl się za kroki,
powietrze i bakterie też prowadzą wojaż.
W piekielnej scenografii zawołaj, aż trochę z impetem
się oberwie przeklętego nieba. Chociaż,
tak tylko sobie mówię,
od błękitu regularnie dostaję migreny.