Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie przyglądaj się mej twarzy
twarz to zmyślona (...)
jestem zmyślony człowiek
owoc nie istniejącego drzewa.



gdy ostatniego marsza grają organy
to z marszu po kręgu wyrusza do tańca
tancerzy nie musi wybierać
kolejkę uporządkowano przedtem
a tańca styl i czas wyznaczono w sekrecie

jest roztańczona
pomnaża koła i szczelnie je zaciska
odwrotu nie ma są ślepe kręgi
więc tańczy nieprzerwanie od początku
i do końca sama i już nie sama
od początku do końca i od początku
do końca sama już nie

jest nasycona ale wciąż głodna
obca a jednak znajoma nasza
w ciemności dnia i w świetle mroku

gdy milkną organy
pulsują muzyki kręgi i płyną
od skończonej nieskończoności do łez stukotu
od życiorodnego niebytu do nieszczęśliwego szczęścia
od wrócenia lotu do rezonansu ciszy
przez chwilę pauza stop i nul

potem już bez przerwy
kamienny (s)pokój





Opublikowano

Wiersz nie straci nic ze swojej wymowności, a pewnie nawet zyska, gdyby tak przeczytać tylko cztery pierwsze i osiem ostatnich wersów. Nie mówię, że obecna (jak dla mnie rozszerzona) wersja jest zła, ale niektórzy wolą (pewnie w przeciwieństwie do samego życia) jak najkrótsza drogą zmierzać do sedna, do celu, do clou wiersza. Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ViJa

gdy pisałam ten wiersz
moje pióro biegło biegło
bez przerwy bez oddechu
ale niezmordowanie
stop stop - wołałam -
zatrzymaj się a ono nic
biegło dalej
zatrzymało się dopiero nieoczekiwanie
w kamiennym (s)pokoju
za późno - jest zziajane
i mokre od łez ale całe:)

tak wyglądają moje poetyckie wariacje:)

bardzo dziękuję za cenne spostrzeżenia - wzięłam je do serca

serdecznie pozdrawiam:) -alka

Opublikowano

nul...? w żadnym słowniku języka polskiego nie znalazłem wyjaśnienia tego terminu, a jeśli już używa się skrótu należało by zgwiazdkować i dać objaśnienie...
mnożysz słowo "kręgi" przez przypadki - robi się z tego niezła studnia, można utonąć...
zastanawiam się co to za taniec ale wygląda na dance macabre!
nie wiem doprawdy po co Ci te "łzy", "szczęścia i nieszczęścia" i co to za zwrot: "wrócenie lotu..."?!!
- możesz się na mnie pogniewać ale wybrzmiewa ten tekst cokolwiek nieudolnie językowo a sens wydaje się grubo zagadkowy...

J.S

Opublikowano

Kamienny spokój z tytułu nie ma nic wspólnego z miotaniem się peelki od tańca... do tańca stylu...do tańczenia tańczenia nieprzerwanie...pomnażając kręgi, po kręgi pulsujące...
Jest tu zapewne rozpacz, ale msz podana mało przekonująco i chaotycznie, po prostu byle jak.
A już: skończona nieskończoność, czy życiorodny niebyt i nieszczęśliwe szczęście ...doprawdy brzmi komicznie, a zapewne nie o to autorce chodziło.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



witam po raz drugi

słowo nul jest objaśnione -
Słownik wyrazów obcych W. Kopaliński
i dla wygody powiem
nul = zero = nic

a za uwagi
dotyczące treści wiersza
nie gniwam się
wręcz przeciwnie - dziękuję:)
miło że zainteresowałam
swoją zagadkową poezją :)

no i mam taką zasadę:

mojej poezji nie tłumaczę
nich do każdego przemawia inaczej
ważne by w ogóle przemówiła
w tym tkwi jej sens serce - siła

pozdrawiam ciepło - alka
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Wawrzynek
powiem krótko
witam
dziękuję
i pozdrawiam - alka:)))


pozwolę sobie jednak przytoczyć słowa A. Asnyka:

Miejmy odwagę nie tę jednodniową,
co w rozpaczliwym przedsięwzięciu pryska
lecz tę, co zawsze z podniesioną głową
nie da się zepchnąć z swego stanowiska.

Opublikowano

moja propozycja tego utworu dla ciebie
(tego co wg mnie chciałaś powiedzieć )



nie przyglądaj się mojej twarzy
jest zmyślona, nie istnieje.

czy tylko ja słyszę dźwięki marsza?

muzyka organów nieprzerwanie
tańczy dźwiękami,
sama od początku do końca.

całkowicie obca, a jakby znajoma ?

nienasycona światłem dnia
wychyla się z mroku ciemności
i milknie.

smutno mi, że przestała płynąć ?

nie patrz, nic nie ujrzysz na mej twarzy,
wyłącznie kamienny spokój.




mam nadzieję, że Cię dobrze zrozumiałem

pozdrawiam serdecznie

Opublikowano

Przyznam Alko, że wracałam kilka razy do Twojego wiersza i zawsze inny obraz we mnie malował. Zaciekawiłaś mnie bardzo.
Próbowałam napisać coś w tym "klimacie", mam nadzieję, że dobrze odbierając sens "Kamiennego spokoju" (wisi w warsztacie).
Dziękuję za możliwość podumania nad tym i owym :)

Pozdrawiam serdecznie,
Kinga.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Mariusz

doskonale - dla ciebie plus- myślisz
kombinujesz próbujesz rozszyfrować
sedno wiersza i to między innymi
w tobie jest cenne i piękne:)

podpowiem

na początku zamieściłam słowa słynnego Poety
które są mottem do wiersza ale też dedykacją
dla autora tych słów
i jeżeli chociażby tylko tyle albo aż tyle
zwiążesz w supeł to być może mój wiersz
zaświeci w twych myślach jaśniej lub jasno:)

pozdrawiam i dzięki
serdeczne - alka:)



Opublikowano

Świetnie rozumiem twój zamysł ,czy raczej potrzebę "wypisania długopisa" ,a potem ... "już bez przerwy" ... "kamienny spokój".
Miewam takie "galopady":)
Ale...
Piersza zwroteczka bardzo dobra ,potem...
nie będę bawił się w chirurga.
Myślę ,że teraz - już na spokojnie- mogłabyś "obrać "wiersz z niepotrzebnych wersów i tych "skończonych nieskończoności" -raz ,że źle kojarzy się ( mi ze schorowanym klasykiem);dwa- określenia nie do "rozkminki".pozdr

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Kinga

bardzo miło
że mój utwór na tyle Ciebie zaciekawił
że aż zainspirował do napisania utworu
(czekam z niecierpliwym zaciekawieniem)
a przyznać się muszę że lubię to
co do końca nie odkryte nie wytłumaczone
intrygujące
choć uśpione

i specjalnie dla Ciebie:

cóż byłby wart człowiek
bez człowieka
nic
bo człowiek bez człowieka
to jak bez wody rzeka

bardzo bardzo dziękuję
i pozdrawiam ciepło - alka
Opublikowano

Alko...

kim byłby człowiek bez drugiego
czy miałby wszystko co na Ziemi
mieć można, czy bodaj niczego
i błądził z nic nie wartymi

czy wszystkim jest życie dla życia
i czy się każdemu tak stanie
że zdobyć, co jest do zdobycia
nie sobie, bodaj tylko dla nich

można chcieć?



ja również dziękuję i pozdrawiam,
Kinga :)



Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Kinga

bardzo miło
że mój utwór na tyle Ciebie zaciekawił
że aż zainspirował do napisania utworu
(czekam z niecierpliwym zaciekawieniem)
a przyznać się muszę że lubię to
co do końca nie odkryte
nie wytłumaczone
intrygujące
choć wygląda na uśpione

i specjalnie dla Ciebie:

cóż byłby wart człowiek
bez człowieka
nic
bo człowiek bez człowieka
to jak bez wody rzeka

bardzo bardzo dziękuję
i pozdrawiam ciepło - alka


Kingo

postanowiłam podretuszować
moją dla Ciebie dedykację
wiem że pozwolisz:)
nich będzie tak:

co jest wart człowiek
bez człowieka -nic
bo człowiek bez człowieka
to jak bez wody rzeka



Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



hm...

przede wszystkim witam

Mariuszu Sukmanowski

tak się zastanawiam i już chyba wiem
w czym tkwi problem:

wiersz nie należy do łatwych
miłych i przyjemnych
przez ten taniec
co wciąż nie pasuje
ani do dawnego
ani obecnego trendy
tak to odbieram
i mojego wiersza się nie wypieram:)))

dziękuję za komentarz
ciepło pozdrawiam - alka:)


Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Kaliope X

Twój wiersz powitałam serdecznie
w warsztacie - na jego stronie
tutaj dodam z kamiennym spokojem:

nie zawsze czerwone jest czerwone
a mój kamienny spokój widzisz powierzchownie -
jest tylko trochę szarobury
(popatrz uważniej - głęboko)
ma w sobie wiele prawd
i sporo purpury:)

pozdrawiam kolorowo:)))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • I Kazi lejca, raperom MO reparacje, lizaki...
    • @Klip Świetny!!!  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • Powitajmy naszego gościa gromkimi brawami! Jest inny. Może zbyt inny. Odróżniający się zbytnio od swoich sióstr i braci. Od wszystkiego, co wokół się śmieje i drwi, i kąsa...   Panie i panowie! Przed państwem: 3I/Atlas! Kometa wielka jak wyspa Manhattan. Jak rąbnie, będzie po nas. Zostanie co najwyżej trochę kurzu.   Kurtyna!   Ustają szurania krzeseł, pokasływania, chrząknięcia w kłębach papierosowego dymu, w odorze alkoholu, rozpuszczalników...   W zdumionych szeptach rozsuwają się zatłuszczone poły szarej marynarki… Ekshibicjonista! - krzyczą ochrypłe głosy.   Po chwili wahania…   Po chwilowym, jakby potknięciu… Nie! To tylko iluzja. To tylko taki efekt, który aż nadto zdaje się złudny.   Klaun to jakiś? Pokraka? Wymachuje laską w bufiastych spodniach i przydużych butach.   Nie. Zaraz! To nie tak! Zaciskam powieki. Otwieram...   I już wkracza na scenę tryumfalnie, cała w pozłocie, jakby w aureoli świętego widziadła. W mieniącej się zielenią, purpurą, czerwienią osadzonej mocno na skroniach koronie. Roztrząsa swój warkocz, rozpościera. W jakiejś optycznej aberracji, imaginacji, eskalacji…   Powiedz, czemu ma służyć ta manifestacja, ten świetlisty kamuflaż, niemalże boski? Nasłuchuję odpowiedzi, lecz tylko cisza i szum narasta w uszach. Szmer promieniowania.   Jarzy się kosmiczna pustka zamknięta w krysztale. W tej absolutnej otchłani mrozu. W tej straszliwej samotni przemijania.   Materializują się dziwne omamy poprzez wizualizację, która przybliża do celu. Co się ma takiego wydarzyć? Coś przepięknego albo innego. Albo jeszcze innego…   Mario, Maryjo, jakaż ty piękna! I tu jest haczyk. Albowiem jesteś zbyt pociągająca jak na tę świętość zstępującą z niebiesiech.   To niemożliwe!   Mój ojciec wołał cię w trakcie alkoholowej maligny. Wołał: „Mario, Mario!”, tak właśnie wołał, leżąc pijany, zapluty, zmoczony skwaśniałym moczem, zanim skonał w błysku nuklearnego oświecenia. Na szarym stepie, deszczowym, gdzieś na stepie nieskończonego czasu.   W domu drewnianym. Samotnym. Jedynym…   Nie ma już i domu, i cienia, który pozostał po ojcu. Wyparował jak tylko może wyparować ostatnie tchnienie.   A teraz zbliża się mozolnie w jaskrawym świetle, kołysząc biodrami. Maria. Ta Maria jego jedyna... I w tym świetle nad głową skojarzonym z kołem, ze skrzydłem, narzędziem, wiórem, bądź iskrą. Bądź odpryskiem jakiejś odległej gwiazdy. Bądź gwiazdy...   Dlaczego to takie wszystko pogmatwane? Korektura zdarzeń widziana przez ojca. Tuż przed zamknięciem na zawsze zamglonych oczu.   A może to właśnie forma ataku obcego umysłu, jakieś oddziaływania nieznane?   Ach, gość nasz promieniuje tajemniczym blaskiem i coraz bardziej lśniącym. Płynie. Nadlatuje. Jest już blisko…   (Szanowni Państwo, prosimy o oklaski!)   A on, a ono, a ona… -- roztrąca atomy wszechświata swoim niebiańskim pługiem. I odkłada na boki, jakby lemieszem.   Przestrzeń będzie żyzna.   Wyrosną w niej całe roje, gęstwiny… Zakorzenią się kłębowiska splątań dziwnych i nieokiełznanych rodników zgrzybiałej pleśni, szemrzących od nieskończonego wzrostu.   Pojawi się czerń. I czerń za nią kolejna. I znowu…   O, już widać ogrom przestrzeni pozostawionej w tyle. A w niej pajęczyna. Utkana. Połyskliwa i drżąca… Sperlona gwiazdami jak kroplami rosy.   Ale to nie koniec. To dopiero początek przedstawienia!   Lecz tutaj gwiazda jest o dziwo czarna. Obraca się i wpatruje swoim hipnotycznym, jednym okiem. Na kogo? Na co? Na mnie. Bo na mnie tylko jedynie. I ta gwiazda, ta grawitacyjna czeluść nieskończenia jak czarna dziura...   Chodź tu do mnie, moja ty tajemnico! Chodź… Prosto w moje w ramiona.   Dotknij mnie i olśnij w swojej potędze wniebowzięcia! Albowiem doznałem wniebowstąpienia. Raz jeszcze wznoszę się wysoko. I raz jeszcze przenikam ściany.   Ściana lśni w promieniach słońca. Na razie nie widzę szczegółów i muskam palcami wyżłobienia karafki. Patrzę przez płyn przezroczysty. Patrzę pod światło. I słyszę tak jakby wołanie z daleka. Na jawie to wszystko? We śnie? Wszystko się kołysze…   Lecz cóż to za statek, co rdza go zżera? Cóż to za wrakowisko? Cóż za wielkie zwątpienie?! To jest przejmująco kruche i wątłe. Przesypuje się przez palce proch brunatny.   A tam widzę. A tam wysoko. Przybywa z oddali zbyt wielkiej, by moc to pojąć rozumem.   I jednocześnie mam to w dłoniach i ściskam. Jądro wyłuszczone. Jądro moje jedyne, spalone i sine… tego ciała jedynego, wniebowziętego. Jądro niklowo-węglowe, żelazne...   Jest to tutaj i jednocześnie tego nie ma. Jądro masywne jarzy się w popiele...   Zbyt dużo tego wszystkiego. Za dużo naraz jeden. Nie wiem. Nic nie wiem. Odchyleń w pionie odczuwam zbyt wiele.   Za dużo. Więcej już nie mogę. Butelka ląduje w kącie pokoju z trzaskiem i brzękiem. Z rozprysłymi kroplami wokół cienistych twarzy, wokół wystających zewsząd dłoni, rozczapierzonych palców.   Kołysze się wszystko. Kołysze. Jak na okręcie w czasie sztormu. Szklanki, talerze sypią się ze stołu. Spadają na podłogę z hałasem ostrym jak igła.   Lecz może to moje tylko drżą źrenice? Może to od tego? Ale światło jest majestatyczne i piękne. I równe. I proste. I pędzące na wprost. Na zderzenie ze mną…   A jeśli mnie dotknie – zniknę.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-09-21)      
    • Ty tutaj jesteś aż człowiekiem masz wolny wybór oraz wolę nie pozwól na to by być echem myśl samodzielnie - to Twój oręż :))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...