Dialog wywiany za okno

[Bronisław Jaśmin]

Mężczyzna:

Niesymetryczne postacie namaszczone piwem.
Z tej krainy już się nie wraca do miejsca umarłych,
świat żywych nieudolnie sypie imionami, nie potrafiąc nadawać
tożsamości krokom. Pamiętam pierwsze wrażenie jakim przywitałem
niegościnne prowincje za moją powieką. Liście babki wygrzeję
wciąż ciepłą pamięcią
po słońcu, po kobietach - wargach nocy letniej.

Kobieta:

Kosmki włosów ścigają się ze sobą, bo któryś pierwszy przekłuje
świat, kolejny miesiąc, kiedy będę jak teraz smukłym manekinem.
Włosy w cieniu zakopią mnie, bo rywalizują, choć czas licząc na palcach
ciągle mam u władzy, w szczególności stąpając po nim po podłodze,
przytrzymując czas w krokach, zatrzaskując w słowach.

Mężczyzna:

Niektóre ścieżki nie prowadzą do piekła, bo już przeszły piekło
we wszystkim, w trawie, we mnie, zapocona bluza jeszcze dłużej
chce pryskać przez pokutne miasto. Tam kawiarnie mnie wabią
na zbawienną wódkę, przed którą ludzkość wznosi brudne sanktuaria
z szamanami z zarostem lub szacowną brodą.
Mój ostatni krok starczy czterem stronom świata.

Kobieta:

Maluję samą siebie, gdy rozgrywam partię
szachów, w której zostało być jedynym pionkiem,
więc przesuwanym roszadę przez smutek i pamięć, tu na tej szachownicy,
która jest mieszkankiem, gdzieś zawłóczy się powiew i cień na firance.

Mężczyzna:

Nie można pocałować Tu tej samej trawy, gdy zaliczy się glebę
w centrum, na przedmieściach. Listy, które wysłałem są pustelnikami.
Krążę od stołu do stołu, od kromki do kromki, póki niebo faluje,
leżąc bokiem rybą.
Święty spokój zawisł na liściach, zrasta się z zielonym
uśmiechem z jakim drzewo zegnie się w pytajnik.

Zamieszkuję zużyte kroki i powietrze,
frazy, w których wykuwam niestabilne schrony.
Łowię chmury na smutek i pewną pogardę,
czekając na znak z góry, kiedy jestem w porcie:

Gdyby rzeki płynęły dniom po odpowiedzi.