kto wycelował we mnie palcem

[Renata Giemza]

zachodzę słońcem
rozrywana na kawałki
w kilku fotografiach
otwieram drzwi echem

wydobywam z ukrycia
białe stopnie wysiłków
nostalgia nad pustymi kamieniami
ktoś wyreżyserował sztukę

wtłoczył w pejzaż aktorów
patrząc na pijane niebo
przysypiam w odpowiednim miejscu
lepiej zastosuję dwa środki ostrośności

letarg i grę na zwłokę
martwy księżyc przybrał barwę popiołu
w półmroku łatwiej o przerażenie
zachodzę słońcem na swoje miejsce

[WiJa]

Zawsze ktoś, jak i coś (tak czy inaczej, a nawet tym bardziej kiedy się staje na nogi, kiedy się wreszcie można wyprostować) człowieka usadza. Nie mówię, że to trzeba brać dosłownie. Ale wiersz i tak porusza szersze i głębsze sprawy niż można sądzić. Pozdrawiam

[bazyl_prost]

czyżby żydowskie fakiu jak u Durera?