Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Dobrze, ale na drugi raz proszę więcej siebie (osobistej), a więc mniej wzniosłości, a więcej przyziemności. I wcale nie chodzi mi o skromność, tylko raczej o odsłonięcie siebie (nawet do szpiku kości, czy(li) bólu /chociaż sam nie wiem, czy chodzi mi o ból egzystencjonalny/). Pozdrawiam

Opublikowano

Tales uważał, że ziemia przypomina drewniany krąg, tudzież bęben unoszący się na wodzie. Aczkolwiek nasi jońscy praprzodkowie mieli pełne prawo do kreślenia dosyc naiwnych, komicznych teraz, dla nas, myśli. W tym wypadku to masło maślane zupełnie nie przekonuje. Męczące, zużyte już "krzyki ciszy", które wg autorskiego mniemania mają byc głębokie i zaskakujące, są nieznośne i wyblakłe.

Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



witam

i proszę wybacz
że nie odpisywałam
ale wezwał mnie
na dywanik
obowiązek

i powiem w sekrecie
że gdy o bycie i niebycie rozważam
czuję taką wzniosłość
że inaczej o tym pisać
się nie odważę
i choć byt i niebyt to ja
to jakoś dziwnie się boję
że choć oswajam się
z nimi oswajam
to czy się wreszcie
oswoję

czy powiedziałam o sobie więcej
proszę
popatrz dookoła

teraz dzięki
pozdrawiam i do poczytania:)))


Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



witam

i proszę wybacz
że nie odpisywałam
ale wezwał mnie
na dywanik
obowiązek

i powiem w sekrecie
że gdy o bycie i niebycie rozważam
czuję taką wzniosłość
że inaczej o tym pisać
się nie odważę
i choć byt i niebyt to ja
to jakoś dziwnie się boję
że choć oswajam się
z nimi oswajam
to czy się wreszcie
oswoję

czy powiedziałam o sobie więcej
proszę
popatrz dookoła

teraz dzięki
pozdrawiam i do poczytania:)))


Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



witam

i proszę wybacz
że nie odpisywałam
ale wezwał mnie
na dywanik
obowiązek

i powiem w sekrecie
że gdy o bycie i niebycie rozważam
czuję taką wzniosłość
że inaczej o tym pisać
się nie odważę
i choć byt i niebyt to ja
to jakoś dziwnie się boję
że choć oswajam się
z nimi oswajam
to czy się wreszcie
oswoję

czy powiedziałam o sobie więcej
proszę
popatrz dookoła

teraz dzięki
pozdrawiam i do poczytania:)))



Muszę powiedzieć, że odpowiedź odpowiada mi (zadawala mnie) w pełni. Nawet jeśli słowem, to chyba w pełni nie można powiedzieć o sobie, już prędzej czynem, czy nawet samym gestem. Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dziękuję za spostrzeżenia
w 3 i 4 przetasuję słowa
a nawiasy lubię
podnoszą
głębię i sens
słów i myśli

miło
że pobyłeś ze mną
dzięki
pozdrawiam

[/quot

Rozumiem, znak firmowy;).
I "nierozwiązalnym"; przekora czy drobny lapsus?
Przypomniałaś mi pewną moją frazę:\

(...)i spaceruję w noc zimną
na deszczu listopadową
pomiędzy chlebem poranka
a modlitwą wieczerzy
i drżę bo noc zbliża się
noc nieubłagana
bieży
Cieplutkie.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dziękuję za spostrzeżenia
w 3 i 4 przetasuję słowa
a nawiasy lubię
podnoszą
głębię i sens
słów i myśli

miło
że pobyłeś ze mną
dzięki
pozdrawiam

[/quot

Rozumiem, znak firmowy;).
I "nierozwiązalnym"; przekora czy drobny lapsus?
Przypomniałaś mi pewną moją frazę:\

(...)i spaceruję w noc zimną
na deszczu listopadową
pomiędzy chlebem poranka
a modlitwą wieczerzy
i drżę bo noc zbliża się
noc nieubłagana
bieży
Cieplutkie.



nierozwiązalnym - to fakt

a twoja fraza piękna

za wszystko dzięki
i pozdrawiam cieplutko:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Mariusz

dzięki za budujące słowa i plusik:)

wiem że muszę doszlifować ten wiersz
ale powstawał tak z marszu na żywo
w warsztacie - gdy utwór nie całkiem gotowy
(możesz to wszystko tam zobaczyć) - taki swoisty brudnopis:)
było to dla mnie niepowtarzalne i niesamowite przeżycie
nigdy przedtem czegoś podobnego nie przeżyłam -
pokonywać wierszem samą siebie...
cudowne

cieszę się że mogę tutaj i w tym momencie
podzielić się z kimś nie tylko moimi wierszami
ale też tym co czuję przy okazji poezji poza poezją

pozdrawiam serdecznie i do poczytania:)))
Opublikowano

tak się rezonuje na korytarzu w Akademiku a gdy się to zapisuje to robi się potop od nadmiaru wody - bo treść jest hasłowa czyli pozorna;
krzyk rozpaczy nic tu nie zmieni - ale pokorne milczenie zawsze może uratować twarz;

Mleczko narysował kiedyś Syzyfa wlokącego swój głaz pod górkę i podpisał monolog Syzyfa: "robota może głupawa ale pewna bo na lata"...(!)
na taki błysk warto poczekać...


J.S

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witam serdecznie

zawsze odpisuję wszystkim - tak mnie wychowano
tobie też dziękuję że do mnie zajrzałeś -
poczytałeś oceniłeś poświęciłeś czas i uwagę dla mnie -
to jest wspaniałe i ważne:)

a Syzyf i Mleczko narozrabiali kiedyś i to nieżle
i teraz jeszcze ta alka dokłada
jakby kamień nie był zwykłym kamieniem
tyko...
może kamień to jakaś niezwykła czekolada:)))

a czy znasz się na żartach:)
wiem
na pewno
więc zapraszam do "żartów natury" -
tam możesz jeszcze porozmawiać ze mną:)

dziękuję bardzo
ciepło pozdrawiam - alka :)

Opublikowano

Wiersz refleksyjny, dotyczący spraw egzystencjalnych,
co stawia jako problem do wyjścia w kierunku rozważań filozoficznych na temat bytu, ludzkiej egzystencji.
Ciekawa forma wiersza w sposób skondensowany sugeruje problemy filozoficzne.
Bardzo dobry wiersz - stawiam duży plus
Pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witam :)

tak...
dla mnie byt i niebyt to jedno -
jest jak studnia bez dna
albo raczej jak fascynująca filozofia
ciągle nie rozwiązana
nie skończona
nie wyczerpana
i nie zaspokojona
bo nigdy nie nasycona

bardzo ale to bardzo dziękuję
za wszystkie słowa
i pozdrawiam serdecznie - alka:)
  • 4 miesiące temu...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



podpisuję się pod Wijem, z całym szacunkiem......hmmm.......a może ja spróbuję pochodzić po śladach twoich.....
,,
może to krzyk i cisza
krzyk z rozpaczy zmarł
teraz go nikt nie usłyszy
cisza, oszczędna
cierpliwa, jej widmo czasami
odpręża, czasami dobija

bo to czym byt mógłby być
lub niebyt nie-być
nieistniejący paradoks
to jeszcze nie dziś

może to taniec
zmierzchu ze świtem
gdzie taniec to życie
świtem naiwne radości mgnienie
co trwa aż po zmierzch,
ostatnie promienie

może to walka
z wewnęrznym skupieniem
woli o cień
gdy ja wolę cień
światło jest tylko optycznym złudzeniem
,,

trochę nieporadnie, ale próbowałem, pozdrawiam






Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • to ja zaprosiłam ją do tańca to ja umiłowałam jej twarz pierwsza wreszcie spuściłam się z kagańca moja twarz coraz krwawsza jej stopy zbliżają się do moich a moje biegną do niej   pierwsze kroki jak w walcu z gracją, uczuciem, napieciem jest moim promieniem… brzydkim uczucia oddaniem  albo wiecznym schronieniem? jej dłoń koścista ściska moją a moja ściska jej   powoli krok za krokiem powoli nic popłochem jej twarz emanująca zimnem zawsze była moim życzeniem  coraz szybciej coraz zgrabniej jej usta bliżej moich moje usta bliżej jej     i tak w naszych szaleńczych tańcach nawet nie zorientowałam się kiedy to ona zaczęła prowadzić  i już niczym nie różniłam się od niej i nagle zaczęłam żałować mojej propozycji żałowałam że to jedyny taniec którego się nauczyłam Umarłam w żałosnym popisie umiejętności ruchu
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Pozostaje pozostać  na nieokreślonej krzyżowce :)
    • @Leszczym  Michał ująłeś kłusownictwo z innego punktu widzenia i ma ono pełne uzasadnienie. Kłusownictwo obok nielegalnego polowania na zwierzęta to również naruszanie własności intelektualnej, którą mogą być dzieła sztuki, przekraczanie ustalonych reguł w biznesie, to wszystko mieści się w ramach kłusownictwa. Dziękuję za ciekawe podejście do tematu. Trzymaj się cieplutko.:)
    • Podobał mi się ten rok  Był łatwy trudny mądry bzdurny Zimny gorący senny męczący Szczery kłamliwy odważny wstydliwy Pełen pozornych kontrastów    Podobał mi się ten rok  Gdzie jawa spotkała się ze snem  Gdzie dusza opuściła ciało  Gdzie myśli nigdy nie wyszły  Przez zaciśnięte w bólu zęby    Podobał mi się ten rok  Nie chcę cię, wypuść mnie ze szponów Wpuść mnie, rozerwę cię na strzępy Daj mi się, przestań w końcu cierpieć Pragnę cię, stańmy się jednością    Stoję przed lustrem, to nie ja  Nie poznaję tych krzywych z rozpaczy oczu Tego wysuszonego zdechłego spojrzenia Tego pełnego syfu niby półuśmiechu  Tej duszy wołającej o pomoc    Stoję przed lustrem, widzę siebie Poznaję te stare, zmęczone oczy To stęsknione uczuć odbicie źrenic Tę duszę pokrytą ścierwem blizn Podobał mi się ten rok. 
    • @Christine Widzę, że się uniosłaś. To dobrze. Gniew dobrych ludzi potrafi zmienić bieg historii.  Jednakowoż, nadal podkreślam, że to nie oskarżenie tylko przyjacielska rada dla ludzi, którzy niespecjalnie dobrze piszą i chociaż przez chwilę chcieliby się ogrzać w cieple pozytywnych komentarzy. Niech wiedza o możliwościach gpt zagości tu na stałe. Wyrównajmy szanse dla mniej zorientowanych technologicznie żeby też zaznali chwały.  Wierzę, że kiedyś zrozumiesz, że to, co się tu dzieje, jest projektem na wskroś humanistycznym. Ale jeszcze nie dzisiaj, nie jutro, nie pojutrze i nie popojutrze (licence: Raz Dwa Trzy, chyba).
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...