Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Habitat polski


Rekomendowane odpowiedzi

Rozsądku wołanie dla Ciebie jest ceną
za komfort nadziei, że sen Ci się ziści
a argumentów logiczną higieną
odkażasz sam sobie nieproszone myśli.
i dziury w sumieniu mniej straszą migreną.

Na wszystko odpowiedź gotowa - to system
z nas robi tych gorszych, więc próżna z tym walka
a fałsz oraz kłamstwo dotyka artystę
boś człowiek z krwi, a nie idealna lalka
i czujesz się lepszy, choć brzmi "egoista".

Więc, panie doktorze, dlaczego mnie leczysz?
Że nie chcę narzekać? Że mnie to obraża
gdy sąsiad, co kradnie, to jeszcze złorzeczy:
"uwzięli się na mnie" i z wyzwisk wachlarza
pamiętam "złodzieje" - i kto komu przeczy?

Wiem, bardzo dziś grzeszę, bo przyczyn dramatu
wciąż szukam w nas samych, miast rzucić roztropnie
że wina jest wszędzie, że zło aparatu
nas zmusza do plugastw, oskarżam pochopnie
człowieka, a winien konstrukt habitatu.

04.11.2004

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ha - celnie, Pani anuncjo :)
Może nie tyle suplement, ile - wykorzystując temat kochanego Messy - starałem się sformułować jakąś sensowną odpowiedź dla Pana Witolda Marka - który to wpisał mi swoją dezaprobatę dla pomysłu Ósmego - polskiego. Nie wiem czy - i na ile - mi się to udało... czas pokaże.
Dziękuję za odwagę (bo inni chyba się boją - alibo taki knotowaty wiersz mi wyszedł, co dużo bardziej prawdopodobne) i pozdrawiam serdecznie w ukłonie
Wuren
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

A ja może nie tyle komentarz (szczerze, czyta się świetnie) ile z prośbą o oświecenie mojej niewiedzy : znam powszechne znaczenie słowa ”habitat” lecz w połączeniu z „polski” domyślam się zupełnie nowego… którego, z zawstydzenie przyznaję, nie „chwytam” choć mam pewne pomysły, czytając wiersz. Nie proszę o interpretację, tylko o sens „habitatu”. Kto podpowie ?
Pozdr.Arena

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Sylwester_Lasota  to miłe, dziękuję za serduszko (uznanie). pozdrawiam serdecznie!
    • Troszeczkę nierówno, ale ogólne wrażenie pozytywne.   Pozdrawiam
    • Panie za taką chwilę Ci dziękuję.   Lubię szum deszczu strojony muzyką, o szyby kiedy dzwoni (dudni) zbyt natrętnie. Myśli me szarpie jak harfa, prowadzi rankiem być może natrętnie, ale jest przy mnie. Rozkręca się, głaszcze, dotyka mych dłoni namiętnie, żeby obudzić to wszystko, co jeszcze w letargu, co przebić się chce, wydostać na czas, by wreszcie (znowu?) dostroić me myśli i zacząć koncert życia.   I lubię, kiedy obraz nagle się urywa lub zaciera powoli. I już mikroskop nawet nie pomoże, a ja z uśmiechem myślę – o! umieram! Albo…cholera, to wszystko Ty stworzyłeś Boże?   I pień wyrasta, i niebiosa, liści w nadmiarze, a ja dokopać się nie mogę do Twych korzeni. Zbyt splątane. I ręce łamię. Kręcę się. Szukam choć trochę cienia o Boże.   Mówią, że 7 dni trwał proces Twój. Liczę w pośpiechu, mnożę siódemki…, jest ich w nadmiarze Boże Ty mój.   Nie wiem co robić. Ty musisz wiedzieć. W deszcz się wsłuchuję - zwiastuje burzę. Zbliża się z rykiem natrętnie.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      i wyszło super - przepraszam, że nie pisze komplementów ale jak daję serducho i piszę komentarz po swojemu tzn. że wiersz wciągnął Pozdrawiam :)   A swoją drogą, skoro już siedziałaś na ławce w parku, to nie zauważyłaś, że dziś jest jakoś inaczej a może mi się tylko wydaje? :))

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Nie wiedział, ile czasu już minęło. Wpatrywał się w wazon ze zwiędłymi kwiatami. Obok kilka przewróconych butelek, gazety, martwe muchy. Pielucha dawno zdążyła przemoknąć, a smród rozchodził się po pomieszczeniu. Doskwierający głód był coraz większy. Ostatkami sił zaczął ruszać rękami, lekko wić się na łóżku.  Chciał zawołać ojca, ale nie potrafił. Zapłakał tylko cicho, nie mogąc wydusić z siebie nic więcej.  Za oknem usłyszał głos mężczyzny i śmiech dziecka. Sam śmiał się tak jeszcze niedawno. Nadchodził powoli wieczór. Leżał w bezruchu z zamkniętymi oczami. W środku nocy w końcu do niego przyszedł. Pomarszczona dłoń starca bezwładnie opadła na brudną pościel. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...