Skrzydlata metafizyka

[Bronisław Jaśmin]

Co mogę więcej powiedzieć,
śmierć chodzi po ogrodach,
zakładając prywatne o przydomku rajski,
na dystans utrzymuje wypaczoną zieleń.
To niekoniecznie Eden, choć coś podobnego.
My zerwiemy nas samych, potem jest... wiesz przecież,
nie uda się ustalić czy ciało jest środkiem dni i imion,
a już zdążymy zasnąć w białym towarzystwie,
powtarzając powietrze;
a ledwo śnieg zasypia powtarzając zimę -
- strzępki skrzydeł po letnich komarach i ważkach.

Deszcz odrasta po słońcu, z czasem nawet nicość,
a w mieście przestrzeń odwraca się do nas plecami.
Ktoś może raczy kroki za naszego życia zebrać w wersy,
rozdziały zamykając kropką.
Liście to tylko komunikujące się ze sobą myśl.

Czas zasypia w kolejce rozstawionych sekund;
pamiętam, choć jest zawsze mistrzem cierpliwości,
jedynie światło na grobach dziobie tajemnice.
Przedpokój o południu. Czas ma mnie na łasce,
przed lustrem nie mogę przeciągnąć na swą stronę,
zabrać sobowtóra.

Apokalipsy przelotnie wyciekają z rynien,
a ludzie i ich drogi wciąż przechodzą przez nas.
Wysprzedałem sny, które obracały łóżko,
młyn, miękkie przenikanie w przeznaczenie kołdry.
Na chodnikach powietrze pilnuje prędkości,
na ścianach domów magia przypomina kobietę
i krąży w pęknięciach.