Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

[center]bukiet
cmentarnych kwiatów
w czarnym
wazonie


nie jestem celem
lecz szukającym celu
podróżnym
nie drogą
na mapie życia
stawiam chorągiewki
wciąż potykam się o znaki
które mają mnie przekonać
że nie ma innych światów
lecz nadal są pytania
bez odpowiedzi
i odpowiedzi
bez pytań
choć wielu się sili
pozostają przeczucia
pośród których błądzę
pełny w swojej niedoskonałości
[/center]




Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dzięki za wierszyk. Nie Twój, ale zawsze. To Stachura czy Stachurski? Bo pierwszego tylko pobieżnie, a drugiego raczej niespecjalnie.
Mówiąc szczerze, to czasami odnoszę wrażenie, że cały czas piszę wprawki, ćwicząc do czegoś większego czego jeszcze nie napisałem i być może nigdy nie napiszę... albo napiszę.

Zapraszam do następnego.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





...fajne Niewierszyn:) ...nie przeczę...lecz skup się może bardziej...nie na flakonach zapisu...
gdyż jest to takie trochę geyowskie podejście,...tylko nad środowiskiem odbiorców(ewentualnych)...tego typu dennych wynurzeń,które osobiście mogą mnie wzruszyć tyle co zmiana skarpet:)...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




...Niewierszyn...kiedyś tu komuś ....(pewnie Konarskiemu..:)...napisałem żeby stanął ze mną na ulicy ,do sprzedaży swoich wierszy, i jeszcze pewnie musiałbym wam na bułki wysupłać,"żebyśta"...nie padli z głodu:))))))))....a tak po prawdzie wejdź z tym swoim wierszykiem do ...pierwszej lepszej knajpy...i na środku zadeklamuj;)...będziesz wiedział wszystko:)...co mam Ci pisać ...znawco:)!
Opublikowano

Henryku, może tego nie napisałem wcześniej - zrozumiałem i przyjąłem do wiadomości Twój komentarz.
W knajpach bywam bardzo rzadko, a co do Twojej propozycji, to myślę, że nie tacy jak ja czy Ty mają problemy ze sprzedażą swojej radosnej twórczości. Jeśli jednak sprzedajesz i nawet udaje Ci się zarobić na tym na bułki, to serdecznie gratuluję.
A tak na marginesie, pomysł z recytacją w knajpie to mi przywiódł na myśl, wiesz jaka jest największa wada demokracji? Że większość bardzo często nie ma racji.
Znawco - napisałeś. Nie mam ani podstaw, ani warunków, żeby się za takiego uważać, ale dzięki.

Opublikowano

'Znawco - napisałeś. Nie mam ani podstaw, ani warunków, żeby się za takiego uważać, ale dzięki."

....i o to mi tylko chodziło ...ja też nie czuję się znawcą,albo mnie coś dotyka,albo nie...jeśli nie!... nie głoszę herezji...mijam:)


a gdzieś po drodze w Twoich komentarzach czytam..."zmęczony jestem dzisiaj"....wypowiem się jutro:)...miej litość !k....,było paru ludzi na tym forum,co potrafiło rozebrać wiersz do pieluchy,nie będę wymieniał z imienia....ale czytają...na pewno są....załamani obecnym stanem ...twórczości tu przedstawianej....a ja tęsknie za nimi:)...nie za gołosłowiem:)

Opublikowano

dość oryginalna edycja. na laurkę. choćby cmentarną.
treść nieodkrywcza. pełno takich wersów w książkach motywujących lub refleksyjnych z cytatami o celu życia , szukaniu drogi i inne bla, bla bla.
nie jest to złe ale ani osobiste, ani odkrywcze.
pozdr.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


O! To jest ciekawe. Rzecz jest już dość leciwa. Ma jakieś pięć do dziesięciu lat. Dokładnie nie pamiętam daty powstania, ale może jeszcze da się to ustalić. Kiedyś nawet wysłałem to, w nieco innej formie (jeszcze ni było wazonem), do redakcji pewnego pisma, ale Pan Redaktor odpisał mi, że poezji nie publikują. Cóż źle zbadałem przedpole... albo kilku forumowiczów tutaj ma rację.
Mógłbyś wrzucić adres tego bloga, żebym mógł sobie skonfrontować, bo ciekawość mnie zżera.
Opublikowano

Pozwolisz zobaczyć mi ten tekst, bo to bardzo ciekawe co piszesz.
Ja żadnego bloga nie prowadzę. Więc, to rzeczywiście nie ja. Jednak to co tu napisałem, jest stworzone przeze mnie. Zdarzają się różne zbiegi okoliczności i przypadkowe podobieństwa treści. Ponieważ bawię się w pisanie już ponad ćwierć wieku, to miałem się nie raz o tym możliwość przekonać. Jednak żeby mówić o plagiacie, to, wydaje mi się, konieczna jest znajomość plagiatowanego tekstu. Osobiście nigdy, takiego wiersza, z wyjątkiem własnego, który ewoluował w czasie, nie czytałem, więc z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że mój wiersz plagiatem nie jest. Jednak jestem bardzo ciekawy, tego tekstu, który podobno jest tak podobny do mojego. Zdarzyło mi się już kiedyś znaleźć mój tekst na innym portalu, ale osoba, która go tam umieściła zamieściła informację, że to jest mój tekst. Jak wcześniej wspomniałem, ten tekst był wysyłany do redakcji czasopisma dosyć dawno temu i... teraz to sobie przypominam, była to odpowiedź na nieprzyjęcie moich wierszy do druku, dopiero później zrobiłem z niego wiersz. Ponieważ trudno mi uwierzyć, że ktoś z mojego maila zrobił wiersz (a jeśli nawet, to co z tego wyszło), to jestem ciekaw zbieżności dwóch tekstów, a poza tym... chętnie poznam człowieka, który pisze aż tak podobnie do mnie, jeśli, to jest jego tekst.
I proszę Cię, nie feruj zbyt wcześnie wyroków, bo odnoszę wrażenie, że już mnie osądziłeś i najchętniej byś mnie zlinczował. Niestety nie masz racji. Ja jestem tego pewien.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czyli jakoś tam dotknęło?
Ok.



poetycko ...nie jesteś wstanie ...mnie dotknąć...możesz jedynie pętać mi się w nogach...gdy śpię:)))...nie masz pojęcia o życiu,a bierzesz się za komentarze,które wykraczają poza....zdolność umysłowego pojmowania spraw...o których nie masz bladego pojęcia:)-pozdr Henryk:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Karolina rozglądała się po obszernym pomieszczeniu zastawionym ciężkimi, dębowymi regałami pełnymi woluminów. Wszystkie księgi były oprawione w skórę i wyglądały jakby zostały żywcem przeniesione z zamku angielskiego lorda epoki wiktoriańskiej. Niektóre starodruki były zabezpieczone i znajdowały się na kilku regałach za szkłem. Studentka była oszołomiona tym bogatym i cennym księgozbiorem. „Muszę wreszcie zobaczyć moje materiały”, pomyślała. Usiadła przy dębowym stole usytuowanym po środku biblioteki. Leżały na nim przedwojenne egzemplarze czasopisma „Głos Ewangelii”, wydawanego przez Mazurów w języku polskim. Ucieszyła się, bo wiedziała, że jeszcze o tych gazetach nikt w Polsce nie pisał. Brała każdy egzemplarz delikatnie do ręki i sporządzała notatki z ich zawartości. W pewnym momencie do pomieszczenia wszedł pastor Kocki. Był mężczyzną dawno już po pięćdziesiątce, średniego wzrostu, o lśniących, brązowych oczach i łagodnej twarzy. Serdecznie przywitał się i zapytał, czy Karolina czegoś jeszcze nie potrzebuje. Usiadł przy stole. Dziewczyna podziękowała, chciała pochwalić zasoby biblioteczne, ale wówczas jej wzrok padł na portret młodego mężczyzny. Wcześniej obrazu nie zauważyła. Rama była przewiązana czarną wstążką. Spojrzała na gospodarza. Pastor zobaczył jej pytające oczy. - To mój syn, Henryk. Zginął rok temu w wypadku samochodowym, w drodze na obronę swojej pracy doktorskiej - wyjaśnił spokojnie. - O mój Boże, dlaczego?! - wyrwało się Karolinie. - Proszę nie mieszać w to Boga. To nie była jego decyzja. To pewien człowiek, mieszkający zresztą dwie ulice dalej, dokonał złego wyboru. Po alkoholu wsiadł do samochodu - powiedział smutno.
    • @UtratabezStraty Z dużym zainteresowaniem przeczytałam Twoje opowiadanie i pojawiło się mnóstwo pytań. Wizja przyszłości naszego państwa czyli postępujący autarkizm, porzucenie zglobalizowanego kapitalizmu, obraz niemalże apokaliptyczny może nie przeraża, ale niesie pewną refleksję. Natomiast sfera relacji między małżonkami i sfera psychologiczna nie przekonuje mnie. Czy zmieniający się system, warunki życia zmieniają uczucia, relacje? Marek chce wychowywać żonę i zapewnia, że "nie w stylu naszego małżeństwa, żeby dbać o siebie nawzajem". No tak, przecież są małżeństwa, które łączą różne sprawy, tylko nie tzw, miłość. Beztroska obu małżonków, gdy Agnieszka jest w więzieniu, wrażenie, że jej się tam podoba,nie rozpacza też mąż - jakoś do mnie nie trafia. No i drobny wniosek, komfort życia w więzieniu jest o wiele większy niż w klasztorze (obecnie się zgadza), ale w tej wizji już tak nie jest. :)
    • @Annna2Cudny tekst - subtelny i melancholijny, przypomina epitafium, wyzwala ukojenie, zadumę i próbę pogodzenia się z odejściemwspaniałej artystki.  Piekne metafory: "Strąciłaś noc, sięgnęłaś gwiazd" . I jeszcze ta muzyka! Aż brak mi słów. 
    • @GosławaWiersz - obraz, przemawia spokojem i zostawia ... niepokój. Jest to coś, co porusza. Gdy mgła "penetruje okoliczne rowy" ktoś mi bliski bierze aparat foto. i "wyrusza na żer" . Wiersz piękny!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...