Poranek woisenny

[Stopex]

Biały świt, swoimi tańczącymi promykami,
Powoli otula zgiętą pod ciężarem rosy trawę.
Światło, przegląda się w małych kropelkach,
Które spływają po soczystej zieleni liści.

Kwiaty ucieszone starym przyjacielem,
Odmłodniały w swych barwach, jak pawie, przed godami.
Rozpostarły swoje złociste płatki, chwytając promienie.
A powietrze napawając aromatem ich miodu.

Pszczoły, choć zaspane, zwabione wonią erotyku,
Siadają na Kwiecistych kochankach, zakochując się.
Świt już w swej młodości rozpostarł ręce,
I jak troskliwa matka obejmuje całą łąkę.

Skowronek zachęcany przez kolor nieba,
Wzbił się w przestworza z nutą koncertu.
A ja leżę na tej łące skąpany w blasku,
Napawając się wiosną jak narkotykiem.

[Rihtik Stempelek]

To jeszcze nie ten etap wiośnianych uroków, abym mógł postąpić tak jak podmiot wiersza, niemniej dzięki niemu nieomal to zrobiłem... Dziękuję i +:)

[Stopex]

Takie było zamierzenie. :) Pozdrawiam