wszechświat zwiększa wymiary

[K Puchała]

dzieli fakty na strzępy
obraz tworzy nieznany
burząc pogląd zatęchły
budząc złość krzyk niewiary

eksploracji przewodzą
łowiąc czas w pętli zdarzeń
i w syntezie przetrwonią
baśni czar marzeń spadek

rozum pcha czyny lotne
wciąż szarpane głupotą
inkwizycji myślowej
przesąd wizją zastąpią

obraz wiedzy święconej
z religijną etyką
tłumy wiąże w pokorze
tak wyklęcia się wstydzą

upór łamie schematy
struktur starych skostniałych
wszechświat zwiększa wymiary
legend rozmiar za mały

[Rihtik Stempelek]

dopuszcza do głosu fakty
jak z puzzli znany obraz
harmonijny niczym takty
złożony z rozlicznych fraz

płynie czas bez eksploracji
nie złowiony zdarzeń pętlą
daremnie ima się fakcji
ten w którym baśnie się tlą

płodzi myśli pyszny rozum
wciąż głupotą pobudzany
hołduje temu: homo sum
- na pokusę wystawiany

naukowy obraz wiedzy
etyki współczesnej bazą
więc wybór powstaje między
nią i religijną fazą

stanowczość bywa uporem
wobec prawd co są odwieczne
tym wszechświat jakoby worem
- mają pytania konieczne

świadomi swych ograniczeń
percepcji - tej pozaziemskiej
boskich nie miewają roszczeń
aby z pozycji ludzkiej

osądzać co robi wszechświat

:!

[K Puchała]

Potraktowałaś(eś) to w nieco innej płaszczyźnie, ale w bardzo interesujący sposób.