Hafizie...

[ivoivan]

teraz już wiem
że dzieliłem z tobą
los tułacza
noce chłodne
spędzone w kącie foliowego namiotu
gdy wkoło szron
skradał się cicho
srebrząc stopami liście koniczyn...

jakże rozjaśnił się mój umysł skołatany...

teraz już wiem...

wtedy szeptały mi o tym
kołyszące się na sztormowym wietrze
bambusowe zarośla
gromkim głosem śpiewało morze
a każdy kamień na plaży
opowiadał mi tę historię na nowo
byłem ogłuszony...

teraz już wiem...

światło przychodzi z otchłani
skrada się jak mysz
w poszukiwaniu darowanych okruchów chleba
krąży wokół...

światło przychodzi z głębi
z otwartej gardzieli krzyczącego osamotnienia
przychodzi z modlitw samotności

ciepło przychodzi z pieca
który buduje się zdrętwiałymi z zimna rękoma

ciepło przychodzi z ognia
nad którym płacze się z rozpaczy
gdy nie chce się rozpalić...

Hafizie...

jakże drogie są memu sercu...
jakże bliskie...
twe wiersze

[dawniejbezet]

Wielośc trzykropków nie zastąpi treści, a tej - poza słoganami "z otwartej gardzieli krzyczącego osamotnienia" - nie widać.
I jeszcze najcudowniejsza z metafor: "liście kończyn".
Śmiać się czy płakać?
...
Pozdrawiam

[ivoivan]

fakt - błąd się wkradł i nawet śmieszny - co do sloganów - hm - zawsze można czegoś uczepić nawet o "Wielośc trzykropków"

[ivoivan]

w życiu matole - trzeba to przeżyć i umieć o tym napisać.... - a bełkotać o

"strugi południowego zamętu oczyszczają czas z myśli
o rachunkach
zaletach
nabytym pod wieżą indygo"

może każdy na kacu

[ivoivan]

bo sam nim jesteś