Klucz

[Bronisław Jaśmin]

Ciało zamieniasz w wypadową bazę
na witraż oprawiony żółknącą powieką,
która zgina się w ołów trujący od dnia.
Niebo to nieodstawiony lejek,
przelewasz sny, od których pękają ogrody,
z chrustu splatasz ubranie na pełznący cień.

Masz rację, przestrzeń to podwyższający się słupek,
przy którym wymiękają żywe termometry
i rejestratory dźwięków. Pogodę połykam w kapsułkach.
Niebo próbuję rozsupłać, skrócić na pętęlkę
i zawiesić na szyi jako kluczyk do drzwi.

W rynnach domów duchy przodków prowadziły soundtrack.

[Kto Wie]

Oto dobry wiersz :)
Są momenty naprawdę świetne.
Choćby łykanie pogodyw kapsułkach, (zapożyczone) duchy przodków w rynnach i przewężony lejek, który swoją drogą jest przewężony z definicji i to bym postarał się poprawić :P