elen i ja

[wiatrowa panna]

elen i ja
mamy kocie oczy

leżała skulona
bez drobiny światła
gdyby nie blask latarni
nie wiedziałaby o naszym istnieniu
usiadła zdziwiona zaglądając w lustro
naprzeciw obca kobieta
tliła w sobie opowieść

już koniec lata powiedziała
papierowym głosem
puszczając statki
po wodzie

elen i ja
mieszkamy w klaserze
ze zdjęciami

[zdrojek]

Ależ ten wiersz jest ironiczny. Można by nawet rzec że PeeL drwi, szydzi sam z siebie, ze swojego uczucia.
Nie wiadomo właściwie, czy to wszystko "trwa czy mija". Wszystko jest takie umowne, chwilowe - poznanie, uczucie, lato (to też pewien symbol przecież). Wiersz do pomyślenia.
Pozdrawiam.!

[ogrodniczka]

Wiersz bardzo ciekawy
daje do myślenia, podoba mi się.

Pozdrawiam.

[wiatrowa panna]

bardzo dziękuję za wizytę i komentarz. wiersz z zaczątkiem każdy może czytać go po swojemu i czuć.

[wiatrowa panna]

bardzo dziękuję za pochylenie sie nad wierszem. z cyklu o trudnych relacjach ze sobą oraz otaczającym nas światem. refleksyjny, taki chciałam napisać. czy udało mi się, ocena należy do Czytających.pozdrawiam noworocznie.