3. Wnikanie, integracje, (cykl: Figury stworzenia)

[Bronisław Jaśmin]

cmentarz sypie się z żeber. i pośrodku nieba
jest w poprzek przedrążona harfa i wibruje
strunkami wprawionymi w ekstazę przez powiew.
powietrze jest najlepsze na wzięcie pogody w oburącz
i skostniały od deszczu horyzont.

ogień opiekuje się prochem. tu w mieszkaniach mieszka
zegar, który poluje na odłamki okien - wyłapane
przez ostrą maszynerię wzroku.

ogień niańczy u stóp swych odprawiany popiół
i przeszłość ukróconą, by zmieścić ją w szpiku.
drzwi przedostają się do mnie odemkniętym wczoraj -
od tyłu, kiedy w sobie tunelami drążę
wystarczającą pamięć, by zmieścić myśl w igle.

tu mieszka i śpi na mnie piąstka krajobrazu. -
- i trzymam ją odwrotnie do kursu świadomości,
która zmienia się w pociąg krążący po szyi.
odjeżdża i przyjeżdża torowiskiem, gliną.

miasto stało się żółwią skorupą na adres,
pod którym jednym punktem zaznacza się rzutką
tożsamość, co porusza zdrewniałe tradycje -
te nieruchome drzewa wobec tego świata
postrzępionym, zielonym, pracującym żaglem.