Wieczność pociągowa

[Bronisław Jaśmin]

na dworcach kolejowych sam odjazd jest osobliwością dla tamtych
gości przyklejonych do prywatnych słońc
zegar powoli odtajnia że tyka na gwoździach
sprzedaje się stali zawieszonej za karę

ujawnia się to z osobna o odpowiedniej porze
trybami dokręca nas do reszty

pociągi przewożą złupione krajobrazy
piasek paruje na oknach - słoneczne kryształki przyssane do gałęzi
od szyb - odstawiamy je z duszą
oddajemy obraz bladej plamce wstrzykniętej na tory
mam to już we krwi że perony przechodzą przeze mnie

odbudujemy widnokrąg z tych iskier radości
tak wolno i bardzo zderzają się kształty odjazdu z przyjazdem
oczekiwanie aż minie ślad po Andromedzie z bliskiego Szczecina