Prawo krwi

[Bronisław Jaśmin]

nogi otoczone krajobrazem chwieją się od gęsto
wytryskających ścieżek, nawleczonych na słońce.
radość w sercu od środka uderza w żebra - w te afrykańskie bębny

odebrane sawannie. ponoć własne narodziny przyniosłem
z tej drugiej strony oceanu, gdzie dzień szepcze drzewom na ucho.
na nieprzejezdnych szosach rozkwitają auta i bujne gałęzie,

miarowe wyłamanie szosy tymi godzinami. na skróty chodzi po omacku krew.
oczy łatwo zaparują przyklejone do innych. dlatego upał na szybach
jest raczej bez obaw. martwi jedynie zapinanie przestrzeni na zadarte głowy.

z prawem krwi mylę zazwyczaj dziedziczenie mnie,
przez niespokrewnione ze sobą dni, niepowiązane poranki.