Chorująca miejskość

[Bronisław Jaśmin]

zaczynamy rosnąć od tyłu i gryźć śnieg na niebie.
wzrok bardzo w tym pomaga, szczególnie gdy można
uczynić na nim trening wisielca na drzewach.

miasto wyrasta z nawyku noszenia z nami identycznej skóry,
wyrasta też z paznokci, przepala zamknięte obwody z ulic.
nie wypromieniowujemy razem z zalegającego słońca.

sukcesywnie gubi nas daleko w tyle, poszukuje odpowiednich tipsów -
dlatego uzbraja się w ich substytuty z wykrojonych witryn.
po garbie z dnia, w tej górze krąży noc i spowiedź.