Time

[Bronisław Jaśmin]

Abstrakcja wywodzi się z wyziewu kąsającego czasu.
który zabija materię plazmatycznym wzrokiem.
Choć mógł mieć kiedyś własny szkielet i istotę:
zawilgoconym, bezradnym zegary gną się obuchem.

Przechodzimy przez dzieje parującym ruchem.

To miasto całe czarne - od szatańskich sideł,
jeszcze nie wie o drzewach zmawiających grudy.
Że przenoszą się po promienistych żyłach dni parszywe,
słońce przenosi z siebie przypadłość - kolory.
Czas potrzebuje nosicieli jak refleksy szybę.
Godzina się zaraża poprzednią z odnóży.

Tyle czasu, - więc tyle abstrakcji i zera.
Moje ciało doszczętnie sobą mnie pożera.