Sado-maso

[Bronisław Jaśmin]

Ciało i łóżko były dla snu płatkiem śniegu,
Na zębach dzień wykrwawiam z pogubionych godzin.
Dni w krwi spisane, w oczach, we mnie gubią biegun.
Leżenie to jest siła odgórna i wczesny
atmosferyczny opad ciała i stan gnicia
po brzeg zegarku, który wyżej gryzie biurko.
Ostatnim wynurzeniem z dnia dogasam z półką.
Wstrzykujesz we mnie rzekę jednorękich dreszczy,
językiem jak strzykawką nad różowym biodrem.
Kreci moment na niebie przesiaduje w oknach,
po dwóch stronach jednako balansując widmem.
Jestem płytką, pryzmatem dla stóp jak dla światła.
Jesień krwawi mi z włosów, gdy zagryza wiosna.

Nadmuchujesz wzrok krzepkim aromatem i dwie
prześcigają się łydki, by przerzucić mosty.
Oddajesz siebie dla mnie i zamykasz kości,
odbierając ich szpikom instynkty schronienia.
I tak je wszystkie znajdziesz, i będzie ostatnia
kość, która na przepaści stoi przez darwinizm,
cofnie się w gęste plecy, czerwone z łaknienia.
Jeśli ciało się wtapia w ciało, duszy nie ma.

W psychozie się odbija krajobraz na niebie,
i bez oczu dostrzega sale pełne luster.
Noc upada do piwnic. Dobywaj nóż ten,
powykręcany, ciemny zaistniał na ścianie.
Wiem, że mało już mego ciała ci na zewnątrz:
ostatecznym oddechem krążący dźwięk przewiąż.

Lęk przywiera zależnie od gęstości oczu
i rozchodzi się falą wbudowaną w światłość,
której pęknie i na wierzch wyda pasożyta.
Na spirali mnie zatocz dźwięków i odczytaj.

Czas odkłada się w kościach niewinnie i dziko, -
jako zgony antylopie pod tłuszczą tygrysią.