Klatka

[Bronisław Jaśmin]

Klatka wgniata się w umysł i podkłada schody
pod neurony, ty jesteś duchem z tego tynku.
Otwórz śmiało, a wyjdziesz z oczu i połowy
wbudowanego w piętra umysłu. Schnie impuls
jak odskrobana farba od szumów pogody.
Instynkt wznosi się dla krwi w sadystycznych krokach -
czas przy oknie się spalił w ostateczny opar.

Lamperia przesiaduje piętrząc wzrok w krawędzie.
Dzień nagle się odskrobał od ścian i powietrza.
Przed drzwiami zasypiała historia jak dziwka,
oderwana z własnego wzrostu albo z godzin
wyginał ją kręgosłup, ledwo go trzymała:
jakiś podmuch wchodzących przestrzeń ścierwem iskał.
Odepchnij się od myśli, by we wzrok się włamać.

Nie ma szyfru, językiem poliż przypadkową,
a wcześniej uwiedź duszną podnietą na piersi.
Klatka biegnie przez żyły i miażdży za głową,
parujący cień z czasu. Obnaż się na dźwięki.