Zapuszczanie wielkomiejskich godzin

[Bronisław Jaśmin]

Miasto weszło na świętą górę witryn w oczach,
i pogoda się starła na piasku jak opar.
Ono chciało - nie mogło i przyszła do niego:
lawinami z blokowisk ścierają się ciała
ze słońcem i spadają i gną dzień w kolanach.
Krajobraz w szpiku tonie w zniekształcony region.

Wiatr opływa im twarze i światło rdzewieje
wessane w druty z oczu. Dotknij raz tę ziemię,
a dla ciebie rozbierze wpięty w przewód godzin,
ten tłum dociskający przestrzeń w szkło i głowy.

Osmoleni wyznawcy tuż przed śmietnikami,
kładą kręgi do skłonu - kartonowa Mekka.
Zima sprawdza zawartość danego im ciepła.
Miasto rąbie pod sobą nieba płaski kawał,
gdy wciąż trwają pielgrzymki, lecz nie do Al-Kaaba.