Łóżka

[Bronisław Jaśmin]

Ciała rodzą się z łóżka, dojrzewając kołdrą.
Na drzewach czas zaprzęga miasto w ciasny podmuch.
Zegary zaprzęgnięte godziną się modlą
i od ścian odpadają, od dotyku odruch.

Gdy dusza zapleciona na włosach się topi,
miejskimi latarniami, bo nie ma księżyca:
flesz pełni zastygł we krwi i z wczoraj przenika,
do zapędzonych oczu w odwłok giętkiej nocy.

Na ścinach w szarym cieniu umilkli prorocy,
i ciała nabierają się dziś w cudze usta.
Odepchnij się od siebie i rozdepcz swój opór:
na niebie zabierała dzień godzina ósma.
Gorącym ornamentem palców wnikam w dotyk.

Przenika w nas palący objęć dźwięczny topór,
we wmurowane łóżka od stóp wgięłaś gotyk.
Lecz tylko miękka warstwa tak bardzo się trudzi,
a rozkosz po omacku pełznie, drapiąc w budzik.