Zwyczajność

[Bronisław Jaśmin]

Słoneczny dzień nad miastem. Chmury nacierają -
nieświadome przypadku obrania miejsca na grobowiec.
Przypominają pianę. W tym czasie lustro imituje niebo,

gdy gąszcze po goleniu udają cumulusy.
Wszystko jest jak być powinno. Choć czas nie pojmuje wartości istnienia.
Zakrada się od środka. Poszukuje powierzchni.

Podziemie jest pojęciem bardzo relatywnym,
gdy przyjąć, że jest wzbiciem w górę się przyszłości.
Pod światłem zapadają się w siebie brązowe głębiny.

Wtedy włosy stawiają mu przez moment opór
i rozrastają się wolniej, niż godziny na pojedynczych odrostach.
W końcu zaplatają go ze sobą i wepną jak spinkę, rozmnażając zapuszczaniem wzrostu.